به خودم آمدم انگار تویی در من بود
این کمی بیشتر از دل به کسی بستن بود
آن به هر لحظه ی تب دار تو پیوند منم
آنقدر داغ به جانم که دماوند منم


با توام ای شعر ...


و زمینی که قسم خورد شکستم بدهد
و زمان چنبره زد کار به دستم بدهد
من تورا دیدم و آرام به خاک افتادم
و از آن روز که در بند توام آزادم
بی تو بی کار و کسم وسعت پشتم خالیست
گل تو باشی من مفلوک،دو مشتم خالیست
تو نباشی من از اعماق غرورم دورم
زیر بی رحم ترین زاویه ی ساطورم


با توام ای شعر ، به من گوش کن
نقشه نکش حرف نزن گوش کن
ریشه به خونابه و خون می رسد
میوه که شد بمبِ جنون می رسد
محضِ خودت بمب منم،دورتر
می ترکم چند قدم دورتر


حضرتِ تنهای به هم ریخته
خون و عطش را به هم آمیخته
دست خراب است،چرا سَر کنم
آس نشانم بده باور کنم
دست کسی نیست زمین گیری ام
عاشقِ این آدمِ زنجیری ام
شعله بکِش بر شبِ تکراری ام
مُرده ی این گونه خود آزاری ام


خانه خرابیِ من از دست توست
آخرِ هر راه به بن بستِ توست
از همه ی کودکیَم درد ماند
نیم وجب بچه ی ولگرد ماند


من که منم جای کسی نیستم
میوه ی طوبای کسی نیستم
گیجِ تماشای کسی نیستم
مزه ی لب های کسی نیستم
مثل خودت دردِ خیابانی ام
مثل خودت دردِ خیابانی ام
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
KHAAMOSH