100 متن کوتاه هوشنگ ابتهاج ۱۴۰۳ جدید 2025

نشسته ام به در نگاه می کنم
دریچه آه می کشد
تو از کدام راه می رسی؟
خیال دیدنت چه دلپذیر بود
جوانی ام در این امید پیر شد
نیامدی
و دیر شد ...

آه از غمی که تازه شود با غمی دگر جز همدلی نباشدمان مرهمی دگر...

بنگر چه آتشی
زِ تو بَر پاست در دلم...

دردا و دریغا که در این بازی خونین
بازیچه ایام دل آدمیان است

گوش ڪن
با لب خاموش
سخن می گویم

پاسخم گو
به نگاهی ڪه
زبان من و توست ...!

نگاهت می کنم، خاموش
و خاموشی زبان دارد...
زبانِ عاشقان، چشم است و چشم،
از دل نشان دارد...
.

این همه راه آمدی آری بنشین خسته ای و حق داری/ نفسی تازه کن نمی دانم چند مانده است از شب دشوار/ تا رسیدن هنوز باید رفت، کار سخت است و راه ناهموار

چو شب به راه تو ماندم که ماه من باشی

من نخواهم ایستاد
رو به رویِ تو
جز برایِ بوسه دادن!



️️️

نشسته ام به پنجره نگاه میکنم
دریچه آه میکشد...
تو از کدام راه میرسی ؟
خیال دیدنت چه دلپذیر بود...
جوانی ام در این امید پیر شد
نیامدی و دیر شد ...
هوشنگ ابتهاج

نگاهت میکنم خاموش و خاموشی زبان دارد
زبانِ عاشقان چشم است و چشم از دل نشان دارد

مرغ شب خوان که با دلم می خواند
رفت و این آشیانه خالی ماند

تو را به روی زمین دیدم و شکفتم و گفتم؛
که این فرشته برای من از بهشت رسیده‌

چرا پنهان کنم ؟ عشق است و پیداست

هوای آمدنت دیشبم به سر میزد
نیامدی که ببینی دلم چه پر میزد

آن تیغ کجا بود که ناگه رگ جان زد..؟

شنیده ام که درخت از درخت باخبر است

و من گمان دارم

که سنگ هم از سنگ

و ذره ذره عالم که عاشقانِ همند

مگر دلِ تو که بیگانه است با دلِ من.

امید هیچ معجزی ز مرده نیست
زنده باش

مردن عاشق ،نمی میراندش
در چراغی تازه می گیراندش

بهار من بُوَد آنگه که یار می آید

آبی که بر آسود زمینش بخورد زود
دریا شود آن رود که پیوسته روان است

نگاهت میکنم خاموش و خاموشی زبان دارد
زبان عاشقان چشم است و چشم از دل نشان دارد

بنگر چه آتشی ز تو برپاست در دلم

بهار آمد بیا تا داد عمر رفته بستانیم

به آرزو نرسیدیم و دیر دانستیم

که راه دورتر از عمرِ آرزومندست

اما چه باید گفت
از انسان نمایانی که ننگ نام انسانند

عاشق آن نیست که هر دم طلب یار کند
عاشق آن است که دل را حرم یار کند

آمدمت که بنگرم گریه نمی دهد امان

خیال دیدنت چه دلپذیربود...
جوانی ام در این امید پیر شد!
نیامدی و دیر شد...

بسترم صدف خالی یک تنهاییست
و تو چون مروارید گردنْ‌آویزِ کسانِ دگری

قصه ها هست ولی
طاقت ابرازم نیست...!

گر بگویم که تو در خون منی بهتان نیست ...

دل ز غم های گلوگیر گره در گره است..

خودم را بی تو دلخوش می کنم جانا به هر نوعی
گَهی با اشکِ جانفرسا،گَهی لبخند مصنوعی...

عشق شادی ست
عشق آزادی ست
عشق آغاز آدمیزادی ست

آنکه مسٖت آمد و
دستی به دلِ ما زد و رفت

خواست تنهایی ما
را به رخ ما بکشد!

چه مغرورم ،

ولی آنقدر زنجیرم به احساسم

که تا رد می شوی کج می کنم

سمت تو راهم را...

درد بی عشقی ما
دید و دریغش آمد
آتش شوق درین جان شکیبا زد و رفت
خرمن سوخته ی ما
به چه کارش می خورد
که چو برق آمد و در خشک و تر ما زد و رفت

گیرم که نهان برکشم این آه جگر سوز

با اشک تو ای دیده ی غماز چه سازم

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست

تا اشارات نظر نامه رسان من توست

چه غریبانه تو با یاد وطن می نالی

من چه گویم که غریب است دلم در وطنم

خون می‌رود نهفته از این زخم اندرون
ماندم خموش و آه که فریاد داشت درد...

آهوان، گم شدند در شب ِ دشت
آه از آن رفتگان ِ بی برگشت

در ساغر تو چیست که با جرعه نخست ،
هشیار و مست را همه مدهوش می کنی؟

همچنان شوقِ وصالت زنده می دارد مرا

در دلم آهسته می گرید کسی...

گر تن به آتش می دهی؛ چون شعله می رقصانمت

دانی که آرزوی توست
تنها در دلم ️

از هم جدا شدیم و بدین درد ساختیم

تو را ز خویش جدا می کنند درد اینجاست ...

آه از آن رفتگانِ بی برگشت ...

مرا که مست توام این خمار خواهد کشت

من نمی دانستم معنی هرگز را
تو چرا باز نگشتی دیگر

از روی تو دل کندن ام آموخت زمانه ...

آسایشی که هست مرا، در کنار توست ...

خوشا به بخت بلندم که در کنار منی

که من بر دُرجِ دل مُهری، به جز مِهرِ تو ننهادم..

بگذشتی و ز خرمن دل شعله سرکشید

در دل بینوای من
عشق تو چنگ می زند
شوق، به اوج می رسد
صبر فرود می کند ...

️️️

چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی!

به غمت که هرگز این غم ندهم به هیچ شادی

خوش آن زمان
که سرم در پناهِ بال تو بود...

️️️

بوسه باوسوسه ے...️
وصڸ دلارام خوش است ...!!!

هنوز عشقِ تو
امید بخشِ جانِ من است ...

خیال دیدنت چه دلپذیر بود،
جوانی ام در این امید پیر شد،
نیامدی و دیر شد.....

هوا بد است
تو با کدام باد می روی؟
چه ابر تیره ای گرفته سینه ی تو را
که با هزار سال بارش شبانه روز هم؛
دل تو وا نمی شود.

هوشنگ ابتهاج :
حافظ اگر زنده بود شجریان را غرق در بوسه می کرد...
حافظ بوسه بارانش کن
.
.
او تنها یک خواننده نبود! صدای یک ملت بود..
مرغ سحر پر کشید...

دلم گرفته خدا را تو دلگشایی کن
من آمدم به امیدت، تو هم خدایی کن

بُوَد که بار دگر بشنوم صدای تو را؟
ببینم آن رخ زیبای دلگشای تو را؟

خودم را بی تو دلخوش
می کنم جانا به هر نُوعی
گَهی با اشکِ جان فرسا
گهی لبخند مصنوعی .

- هوشنگ ابتهاج

روا مدار
که پیوسته دل شکسته بوَد ..


\هوشنگ ابتهاج\

مرا ز عشق تو این بس که در وفای تو میرم

روزگاریست که هم صحبت من تنهاییست ...

چه ابر تیره ای گرفته سینه تو را

که با هزار سال بارش شبانه روز هم

دل تو وا نمی شود

من نمی دانستم
معنیِ «هرگز» را
تو چرا بازنگشتی دیگر؟

سلام بر تو که
روی تو روشنایی ماست

سایه صد عمر در این قصه به سر رفت و هنوز /
ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست...

هوشنگ ابتهاج

در این سرای بی کسی، کسی بع در نمی زند
به دشت پر ملال ما، پرنده پر نمی زند
عزیزِ بی وفا بیا، غمت امان نمی دهد
به جان دفترم دگر، قلم شرر نمی زند:)
به یاد استاد ابتهاج

تا من بودم نیامدی، افسوس!
وانگه که تو آمدی، نبودم من

گر بگویم که تو در خون منی بهتان نیست....

خوشا آنانکه با «سایه» همسایه شدند...

(بیاد مرحوم هوشنگ ابتهاج)

بهزاد غدیری/ شاعر کاشانی

می بینم آن شکفتن شادی را

پرواز بلند آدمیزادی را

آن جشن بزرگ روز آزادی را

کیوان خندان به سایه میگوید

دیدی به تو میگفتم

آری تو همیشه راست میگفتی

می بینم می بینم

من خدا را هر لحظه میبینم
در تمام رخِ صورت تو

آروین شاه حسینی

دلی که پیش تو ره یافت باز پس نرود
هواگرفته ی عشق از پی هوس نرود

سر زلف تو کو ؟ مشک ترم کو ؟
لب نوشت ، شراب و شکرم کو ؟
کجا شد ناز اندامت ؟ کجا شد ؟
دریغا ، شاخه ی نیلوفرم کو ؟

نتوانستم
که بگویم
دلم اینجا مانده است ....
من پی گمشده ام آمده ام ..
ارغوانم را می خواهم...
اه در خانه خود بیگانه ام !
آن سوی پنجره
وای، ارغوان داشت
نگاهم می کرد 🥀 .

آری آن روز چو میرفت کسی !
داشتم آمدنش را باور
من نمی دانستم معنی هرگز را
تو چرا بازنگشتی دیگر ؟.... 🥀

نگاهت می ڪنم خاموش و خاموشی زبان دارد؛
زبانِ عاشقان چشم است و چشم از دل نشان دارد..!
                

ز عشقت بند بند این دل دیوانه می لرزد

خرابم می کنی اما خرابی با تو می ارزد

خیال دیدنت
چه دلپذیر بود
جوانیم در این امید پیر شد
نیامدی و دیر شد...

ز عشقت بندبند این دل دیوانه می لرزد..
خرابم می کنی اما خرابی با تو می ارزد..️

مژه برهم نزنم تا که ز دستم نرود

ناز چشم تو بقدر مژه بر هم زدنی

تو را می خواهم ای دیرینه دل خواه

هوشنگ ابتهاج :

آدم ها تا حد مردن
از خود خسته ات می کنند
ترکت نمی کنند
اما مجبورت میکنند ترکشان کنی
آنگاه تو میشوی بنده ی سر تا پا خطا کار..

خون می چکد از دیده در این کنج صبوری
این صبر که من میکنم افشردن جان است

درون سینه ام دردیست خونبار

که همچون گریه می‌گیرد گلویم

غمی ‌آشفته ، دردی گریه‌آلود

نمی‌دانم چه می‌خواهم بگویم ...

وقت است
که بنشینی
و
گیسو
بگشایی...

تا نیاراید گیسوی کبودش را به شقایق‌ها
صبح فرخنده در آیینه نخواهد خندید ...

ای گل در آرزویت جان و جوانی ام رفت...

به جان آمد
دل از ناز نگاهت!️

ما قصه یِ دل جُز به بَر یار نبردیم

- هوشنگ ابتهاج