100 متن کوتاه هوشنگ ابتهاج ۱۴۰۳ جدید 2024

عشق شادی ست
عشق آزادی ست
عشق آغاز آدمیزادی ست

آنکه مسٖت آمد و
دستی به دلِ ما زد و رفت

خواست تنهایی ما
را به رخ ما بکشد!

چه مغرورم ،

ولی آنقدر زنجیرم به احساسم

که تا رد می شوی کج می کنم

سمت تو راهم را...

درد بی عشقی ما
دید و دریغش آمد
آتش شوق درین جان شکیبا زد و رفت
خرمن سوخته ی ما
به چه کارش می خورد
که چو برق آمد و در خشک و تر ما زد و رفت

گیرم که نهان برکشم این آه جگر سوز

با اشک تو ای دیده ی غماز چه سازم

آه ای دوست
که دیگر رمقی درمن نیست
تو بگو
داغتر از آتش غم دیگر چیست؟
من که خاکسترم اکنون و نماندم آتش
دیگر
ای بادِ صبا
دست زبختم بردار، خبر از یار نیار
دل من خاک شد و دوش به بادش دادم..

آمدمت که بنگرم گریه نمی دهد امان

ز عشقت بند بند این دل دیوانه می لرزد

خرابم می کنی اما خرابی با تو می ارزد

نشسته ام به در نگاه می کنم
دریچه آه می کشد
تو از کدام راه می رسی؟
خیال دیدنت چه دلپذیر بود
جوانی ام در این امید پیر شد
نیامدی
و دیر شد ...

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست

تا اشارات نظر نامه رسان من توست

چه غریبانه تو با یاد وطن می نالی

من چه گویم که غریب است دلم در وطنم

عاشق آن نیست که هر دم طلب یار کند
عاشق آن است که دل را حرم یار کند

قصه ها هست ولی
طاقت ابرازم نیست...!

درون سینه ام دردیست خونبار

که همچون گریه می‌گیرد گلویم

غمی ‌آشفته ، دردی گریه‌آلود

نمی‌دانم چه می‌خواهم بگویم ...

وقت است
که بنشینی
و
گیسو
بگشایی...

بی چاره دل که غارت عشقش به باد داد
ای دیده خون ببار که این فتنه کار توست

نگاهت میکنم خاموش و خاموشی زبان دارد
زبانِ عاشقان چشم است و چشم از دل نشان دارد

خون می‌رود نهفته از این زخم اندرون
ماندم خموش و آه که فریاد داشت درد...

چه غریبانه تو با یاد وطن می نالی
من چه گویم که غریب است دلم در وطنم...

بسترم صدف خالی یک تنهاییست
و تو چون مروارید گردنْ‌آویزِ کسانِ دگری

تا نیاراید گیسوی کبودش را به شقایق‌ها
صبح فرخنده در آیینه نخواهد خندید ...

خیال دیدنت چه دلپذیربود...
جوانی ام در این امید پیر شد!
نیامدی و دیر شد...

آهوان، گم شدند در شب ِ دشت
آه از آن رفتگان ِ بی برگشت

دردا و دریغا که در این بازی خونین
بازیچه ایام دل آدمیان است

آبی که بر آسود زمینش بخورد زود
دریا شود آن رود که پیوسته روان است

آه از غمی که تازه شود با غمی دگر جز همدلی نباشدمان مرهمی دگر...

در ساغر تو چیست که با جرعه نخست ،
هشیار و مست را همه مدهوش می کنی؟

هوای آمدنت دیشبم به سر میزد
نیامدی که ببینی دلم چه پر میزد

بخت اگر بیدار باشد خواب بردارد مرا
یکسر از بستر در آغوش تو بگذارد مرا!

این همه راه آمدی آری بنشین خسته ای و حق داری/ نفسی تازه کن نمی دانم چند مانده است از شب دشوار/ تا رسیدن هنوز باید رفت، کار سخت است و راه ناهموار

خیال دیدنت
چه دلپذیر بود
جوانیم در این امید پیر شد
نیامدی و دیر شد...

نگاهت میکنم خاموش و خاموشی زبان دارد
زبان عاشقان چشم است و چشم از دل نشان دارد

در چشم من ببین چه غوغاست در دلم...

همچنان شوقِ وصالت زنده می دارد مرا

در دلم آهسته می گرید کسی...

آن تیغ کجا بود که ناگه رگ جان زد..؟

گر تن به آتش می دهی؛ چون شعله می رقصانمت

ای گل در آرزویت جان و جوانی ام رفت...

دانی که آرزوی توست
تنها در دلم ️

از هم جدا شدیم و بدین درد ساختیم

تو را ز خویش جدا می کنند درد اینجاست ...

چه خواهش ها در این خاموشی گویاست
نشنیدی؟

آه از آن رفتگانِ بی برگشت ...

گر بگویم که تو در خون منی بهتان نیست ...

مرا که مست توام این خمار خواهد کشت

دل به هوای آتشت
این همه دود می کند...

من نمی دانستم معنی هرگز را
تو چرا باز نگشتی دیگر

دل ز غم های گلوگیر گره در گره است..

از روی تو دل کندن ام آموخت زمانه ...

عشق ؛
شیرین می کند اندوه را...

آسایشی که هست مرا، در کنار توست ...

خوشا به بخت بلندم که در کنار منی

بنگر چه آتشی ز تو برپاست در دلم

که من بر دُرجِ دل مُهری، به جز مِهرِ تو ننهادم..

بگذشتی و ز خرمن دل شعله سرکشید

نگاهت می کنم، خاموش
و خاموشی زبان دارد...
زبانِ عاشقان، چشم است و چشم،
از دل نشان دارد...
.

ترسم بمیرم و باز باشم در آرزویت ...

در دل بینوای من
عشق تو چنگ می زند
شوق، به اوج می رسد
صبر فرود می کند ...

️️️

چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی!

به غمت که هرگز این غم ندهم به هیچ شادی

خوش آن زمان
که سرم در پناهِ بال تو بود...

️️️

من نخواهم ایستاد
رو به رویِ تو
جز برایِ بوسه دادن!



️️️

شنیده ام که درخت از درخت باخبر است

و من گمان دارم

که سنگ هم از سنگ

و ذره ذره عالم که عاشقانِ همند

مگر دلِ تو که بیگانه است با دلِ من.

در چنین شب های بی فریاد رس
روز خوش در خواب باید دید و بس

خیال دیدنت چه دلپذیر بود،
جوانی ام در این امید پیر شد،
نیامدی و دیر شد.....

هوا بد است
تو با کدام باد می روی؟
چه ابر تیره ای گرفته سینه ی تو را
که با هزار سال بارش شبانه روز هم؛
دل تو وا نمی شود.

هوشنگ ابتهاج :
حافظ اگر زنده بود شجریان را غرق در بوسه می کرد...
حافظ بوسه بارانش کن
.
.
او تنها یک خواننده نبود! صدای یک ملت بود..
مرغ سحر پر کشید...

خیال دیدنت چه دلپذیر بود

جوانی ام در این امید پیر شد

نیامدی و دیر شد

نیامدی و .....

دیر شد....



بخشی از شعر

باز امشب از خیال تو غوغاست در دلم

دلم گرفته خدا را تو دلگشایی کن
من آمدم به امیدت، تو هم خدایی کن

نشسته ام به پنجره نگاه میکنم
دریچه آه میکشد...
تو از کدام راه میرسی ؟
خیال دیدنت چه دلپذیر بود...
جوانی ام در این امید پیر شد
نیامدی و دیر شد ...
هوشنگ ابتهاج

خودم را بی تو دلخوش می کنم جانا به هر نوعی
گَهی با اشکِ جانفرسا،گَهی لبخند مصنوعی...

بُوَد که بار دگر بشنوم صدای تو را؟
ببینم آن رخ زیبای دلگشای تو را؟

برای بردن ایمانِ من
لبخند هم کافی ست!
همین یک شعله
‍‍آتش می زند
انبارِ کاهم را...!

ما قصه یِ دل جُز به بَر یار نبردیم

- هوشنگ ابتهاج

خودم را بی تو دلخوش
می کنم جانا به هر نُوعی
گَهی با اشکِ جان فرسا
گهی لبخند مصنوعی .

- هوشنگ ابتهاج

روا مدار
که پیوسته دل شکسته بوَد ..


\هوشنگ ابتهاج\

گوش ڪن
با لب خاموش
سخن می گویم

پاسخم گو
به نگاهی ڪه
زبان من و توست ...!

از دیده افتادی ولی از دل نرفتی

هوشنگ ابتهاج :

آدم ها تا حد مردن
از خود خسته ات می کنند
ترکت نمی کنند
اما مجبورت میکنند ترکشان کنی
آنگاه تو میشوی بنده ی سر تا پا خطا کار..

مرا ز عشق تو این بس که در وفای تو میرم

روزگاریست که هم صحبت من تنهاییست ...

مژه برهم نزنم تا که ز دستم نرود

ناز چشم تو بقدر مژه بر هم زدنی

هر سوی موج فتنه گرفته ست و زین میان
آسایشی که هست مرا در کنار توست

چو شب به راه تو ماندم که ماه من باشی

خون می چکد از دیده در این کنج صبوری
این صبر که من میکنم افشردن جان است

امید هیچ معجزی ز مرده نیست زنده باش

چه ابر تیره ای گرفته سینه تو را

که با هزار سال بارش شبانه روز هم

دل تو وا نمی شود

من نمی دانستم
معنیِ «هرگز» را
تو چرا بازنگشتی دیگر؟

مرغ شب خوان که با دلم می خواند
رفت و این آشیانه خالی ماند

امید هیچ معجزی ز مرده نیست
زنده باش

سلام بر تو که
روی تو روشنایی ماست

تو را می خواهم ای دیرینه دل خواه

بهار آمد بیا تا داد عمر رفته بستانیم

سایه صد عمر در این قصه به سر رفت و هنوز /
ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست...

هوشنگ ابتهاج

به آرزو نرسیدیم و دیر دانستیم

که راه دورتر از عمرِ آرزومندست

هوشنگ ابتهاج:
امیدوارم پس از مرگم اینگونه از من یاد کنند که
هر چه می گفت با صداقت گفت و باور داشت

در این سرای بی کسی، کسی بع در نمی زند
به دشت پر ملال ما، پرنده پر نمی زند
عزیزِ بی وفا بیا، غمت امان نمی دهد
به جان دفترم دگر، قلم شرر نمی زند:)
به یاد استاد ابتهاج

تا من بودم نیامدی، افسوس!
وانگه که تو آمدی، نبودم من

گر بگویم که تو در خون منی بهتان نیست....

گفتم این کیست که پیوسته مرا می خواند

خنده زد از بنِ جانم که منم، ایرانم