100 متن کوتاه شاعرانه ۱۴۰۳ جدید 2024

بیا...
دنیا نمی ارزد
به این پرهیز و این دوری

مگر
نسیم سحر
بوی یار من دارد
که راحت دل امیدوار من دارد

نشانِ راه سلامت
زِ من مپرس که عشق
زمام خاطر بی‌اختیار من دارد!

ای شب از رویای تو رنگین شده
سینه از عطر توام سنگین شده

ای بروی چشم من گسترده خویش
شادیم بخشیده از اندوه بیش

همچو بارانی که شوید جسم خاک
هستیم ز آلودگی ها کرده پاک

من اگر مرد بودم ؛
دست زنی را می گرفتم ،
پا به پایش فصلها را قدم می زدم
و برایش از عشق و
دلدادگی می گفتم
تا لااقل یک دختر در دنیا
از هیچ چیز نترسد...

در اینکه زن ،
یک اثر هنریست
شکی نیست !

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی

دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند
دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

بی تو ؛
من
خاص‌ترین خاصیتم
تنهاییست...

خوش میروی در جان من
خوش میکنی درمان من
ای دین و ای ایمان من
ای بحر گوهر دار من ...!

سکوت می کنم و عشق ، در دلم جاریست
که این شگفت ترین نوعِ خویشتن داریست

تمامِ روز ، اگر بی تفاوتم ؛ اما
شبم قرینِ شکنجه دچار بیداریست

بیا ساقی
بزن سازی
برقصانم!
چونان چرخی! بگردانم
سرم غوغاست.
بفهمانم!
دلم شیداست .مرنجانم

با آن همه دلداده
دلش بسته ی ما شد
ای من به فدای
دل دیوانه پسندش.....

یارب تو مرا به نفس طناز مده
با هر چه به جز تست مرا ساز مده

من در تو گریزان شدم از فتنهٔ خویش
من آن توام مرا به من باز مده

ما مانند پروانه هایی هستیم
که برای یک روز پر و بال می زنند
و فکر می کنند که آن برای همیشه است.

هر روز به شیوه‌ای و لطفی دگری
چندانکه نگه می‌کنمت،
خوبتری
گفتم که به قاضی بَرَمَت،
تا دل خویش،
بستانم و ترسم،
دل قاضی ببری

گر عشق من از پرده عیان شد عجبی نیست

پوشیدن این آتش سوزنده محال است...

دلم باران سرد صبح پاییزی هوس دارد
که نم نم می رسد از راه و
عاشق می شود شهری ...

چون صاعقه،
درکوره ی بی صبری ام امروز

از صبح که برخاسته ام،
ابری ام امروز...!

یا به زوال می‌روم ؛
یا به کمال می‌رسم !
یکسره کن کار مرا
بگو که عاشقم،
بگو…............

نگاهت آباد ای عشق!
اما،
پلک بر هم زدنت
خانه خرابم کرده است

عشق شادی ست
عشق آزادی ست
عشق آغاز آدمیزادی ست

شعر خواندم
که تو را از سر خود اندازم

تو خودت
شعر شدی در سر من افتادی

تو مثل تمام رفتن ها هستی که برمیگردی

و من مثل تمام برگشتنها ؛

اینجا منتظرت میمانم ..!

به صحرا بنگرم صحرا ته وینم
به دریا بنگرم دریا ته وینم
بهر جا بنگرم کوه و در و دشت
نشان روی زیبای ته وینم

بغل کن مرا
چنان تنگ که هیچکس نفهمد
زخم....
روی تن من بود٬
یاتو

بعدِ تو
با هر غروبی ؛
بی قراری میکنم
می نشینم با نبودت جمعه داری میکنم ...

وقتی قلبم

در دل تو می تپد

چه جوری از خودم بگویم

از آتش دل ،شمع طَرَب را مانَم
وز شعله ی آه،سوزِ تب را مانم

دور ازلب خندان تو ،ای صبح امید
از ناله ی زار، مرغ شب را مانم

خفتگان را خبر از
محنت بیداران نیست
تا غمت پیش نیاید
غم مردم نخوری ...

شیشه نزدیک تر از سنگ ندارد خویشی!

هر شکستی که به هرکس برسد
از خویش است!

این شهر
مرا با تو
نمى خواست عزیز...

مسافرخانه ای سرراهی ام
آنکه می آید
و
آنکه می رود
مسافر است!

ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ
ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻼﻡ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﺳﺖ !
ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﺭﺍﺯﯼ ﺳﺖ،
ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺣﻨﺠﺮﻩ ﺍﻡ ﺩﻕ ﻣﯽﮐﻨﺪ!
ﻭ ﻣَﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻧﮕﯿﺮﺩ ﺩﻟﻢ؟
ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻭﺁﯾﯿﻨﻪ ﻭ ﻫﻮﺍ،
ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻌﺘﺎﺩﻧﺪ

شب را نوشیده ام
و بر این شاخه های شکسته
می گریم.
مرا تنها گذار
ای چشم تب دار سرگردان!
مرا با رنج بودن تنها گذار.

هنر عشق فراموشی عمر است، ولی


خلق را طاقت پیمودن این صحرا نیست

شنیدمت که نظر می‌کنی به حال ضعیفان

تبم گرفت و دلم خوش به انتظار عیادت...

منم که شهره ی شهرم به عشق ورزیدن

منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم

که در طریقت ما کافریست رنجیدن...

هزار بار هم که از این شانه به آن شانه بغلتی،

این شب صبح نمی شود........

وقتی دلتنگ باشی........

-بس که خمیازۀ فریاد کشیدم،
دیری‌ست ؛
خواب‌هایم همه کابوس،
همه فریادند…

درس امروز جدید است !
نفس....
نقطه.....
نفس....
بنویسید پرستو و بخوانید قفس ...

دل به هجران تو
عمریست شکیباست ولی
بار پیری شکند پشت شکیبائی را...

هزار آتش و دود و غم ست و ...

نامش عشق

هزار درد و دریغ و بلا و ...

نامش یار

خبرت هست که از خویش خبر نیست مرا ؟
گذری کن که ز غم راهگذر نیست مرا

گر سرم در سر سودات رود نیست عجب
سر سودای تو دارم ،غم سر نیست مرا ...

گر تو شیرینِ زمانی !

نظری نیز بہ من کن کہ بہ دیوانگی از
عشق تو ...

فرهادِ زمانم !

این سر که ز اندیشه مرا بر سر زانوست
گر بر سر زانوی تو می بود چه می بود؟

با
کدامین
شانه
بهتر
میکنی
دیوانه ام
موی تو شانه کنم یا سر نهی بر شانه ام

ما سپر انداخته ایم گر تو کمان میکشی

تو از ایّوب می گویی که
صبرش ‌آن چنان بودَست
پُر از بی‌تابیَم امّا
تو از من تاب می خواهی
کنارت هستم و عاشق،
نفسهایم همه اُمّید
مرا رفته، مرا مُرده،
مرا در قاب می خواهی؟

آدم ها به کفش ها بی شباهت نیستند
کفشی که همیشه پایت را می زند
آدمی که همیشه آزارت می دهد
هیچ وقت نخواهد فهمید تو
چه دردی را تحمل کردی تا با او
همقدم باشی ...

همدردی و هم دردی و درمان دل ما

ای هرچه بلا
هرچه جفا
هرچه شفا
تو

به هر کجا که می روم
همیشه می رسم به تو
ببین چگونه می کشی
مرا به مسلخ خودم

تب کردن تو
مردن من
هر دو بهانه ست ...

عشق است که بین من و تو در تب و تاب است...

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافریست رنجیدن...

صد بار گفتمش
وسط حرف من نخند
یکبار خنده کرد
بیا عاشقش شدم

گفتی که به وصلم برسی زود مخور غم
آری برسم گر ز غمت زنده بمانم

وه چه شود اگر شبی
بر لب من نهی لبی
تا به لب تو بسپرم
جان به لب رسیده را

یا بفرما به سرایم یا بفرما به سر آیم
غرضم وصل تو باشد چه تو آیی چه من آیم

گر بیایی دهمت جان ور نیایی کشتمت غم
من که بایست بمیرم چه بیایی چه نیایی

لبم هوای لبت را
دلم هوای دلت

عجب هوای عزیزی
میان فکر من است

و
مانده ام که
بگویم : ؟؟؟؟
تنم هوای تنت

به تو گفتم:گنجشک کوچک من باش
تا در بهار تو
من درختی پر شکوفه شوم
و برف آب شد
شکوفه رقصید آفتاب درآمد.

میل من سوی شما
قصد توسل دارد

دل به تو سجده می کند
قبله اگرچه نیستی

نیتِ هر نماز من
مذهب و عشق کیستی ؟

امشب از غصه پرم حوصله داری، یا نه ؟

می توانی به دلم دل بسپاری، یا نه؟

خزان به قیمت جان
جار میزنید اما

بهار را به پشیزی
نمیخرید از من

تا شب همه شب خواب به چشمم بنشانم
تا پر شود از حسّ حضور تو ضمیرم
باید تو بگویی شبت آرام عزیزم
تا با نفس گرم تو آرام بگیرم

می نویسم باران

دیگر پروانه و باد خود می دانند

پاییز است یا بهار

مرا به هیچ بدادی ومن هنوز بر آنم

که از وجود تو
به عالمی نفروشم

خواب نمیبرد مرا ، یار نمیخرد مرا

مرگ نمیدرد مرا آه چه بی بها شدم

به آتش میکشم خود را ، همه افکار بیخود را

به هر دم میزنم اما ، تو از من در نمی آیی

تا تو مراد من دهی

کشته مرا فراق تو

عشق ،
داغی ست
که تا مرگ نیاید
نرود ...

من آنِ توام

مرا به من
باز مده...

سیزده را همه عالم به در امروز از شهر
من خود آن سیزدهم کز همه عالم بدرم

دیگران چون بروند از نظر از دل بروند

تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی

می شود عاشق بمانیم؟
می شود جا نزنیم ؟
می شود دل بدهم
دل بدهی
دل نکنیم ؟

آنکه مسٖت آمد و
دستی به دلِ ما زد و رفت

خواست تنهایی ما
را به رخ ما بکشد!

حق نداری به کسی دل بدهی ، اِلّا من

پیش روی تو دو راه است فقط من یا من

نکند فکر کنی در دل من یاد تو نیست

گوش کن نبض دلم زمزمه اش با تو یکیست

از همه سو به تو محدودم

در اندک من

تویی فراوان

باز هم کشته و بازنده ی این جنگ منم

که تو با لشکر چشمانت و

من یک نفرم

رفتی ای آرام جان
آتش بجانم کرده ای
نشتر غم را فرو
در استخوانم کرده ای

هر چند بشکستی دلم از حسرت پیمانه ای

اما دل بشکسته ام ، نشکست پیمان تو را

رَفت آن تازه گُل و ماند
به دل خار غمش

گُل کجا جلوه‌گر و
سرزنش خار کجاست؟

دل به دلبر دادم و ، دلدٖار ، دل را ندید

دل به دلبر دل سپرد ،دلدار ،پا از دل کشید

دل به دنبال دلش ، دل دل کنان ، دلخونِ دل

دل شکست و
تیره روزی شد نصیب دل ،دلا

گیرم که حرام است
لبی تر کنم از تو


پیش نظرت
تشنه بمیرم چه؟
حلال است ؟

صد سال ره مسجد و میخانه بگیری
عمرت به هدر رفته اگر دست نگیری
بشنو از پیر خرابات تو این پند
هر دست که دادی به همان دست بگیری

بغض پنهان گلویم شده ای

هرشب از دوری تو می میرم

سر پیری اگر معرکه ای هم باشد
من تو را
باز تو را
باز تو را میخواهم

اسراف کرده ایم خودمان را به پای عشق

چون کودکی که در پی یک توپ پاره بود

غالبا در هر تصادف می رود چیزی ز دست

لحظه‌ ی برخورد چشمت با نگاهم دل برفت

میان خواب و بیداری
شبی دیدم خیال تو

از آن شب واله و حیران
نه در خوابم نه بیدارم

خیالت
بی خیالم نمیشود چرا ؟

به خدا هیچ کس در نظرم غیر تو نیست
لا شریک لک لبیک خیالت راحت

موسی عصایش
محمد کتابش
و تو چشمانت

ای لبانت بوسه گاه بوسه ام
خیره چشمانم به راه بوسه ات

برو آنجا که تو را منتظرند...

قاصدک

در دل من،

همه کورند و کرند ...

میروی یک روز و با خود میبری روح مرا

اکنون ‌که بدون تو نشستیم

با خاطره هایت همه جا دست به دست ایم

عطر تو چون گلاب عشق
مست کند خیال من

گره ی کور دلم

دست تو را

میطلبد

همه ماهر شده اند...
یک نفر هزاران نفر را,
با هم دوست دارد...!
اما من!
ناشیانه به یک نفر,
دل میبندم هزاران بار️️