انچه بذر رنج کشیدن در دل وجودمان میکارد،
بی شک اگر در دستانمان
داس بزرگه سخت جانی، ببیند
با توان بیشتر از درد های خلق کرده اش تنمان را میخوراند،
آدمی اگر به مثال طفل محکم نفسی
که هنگام زمین خوردن اطراف را نگاهی سرسرانه کرد و با تکاندن تنش زمین خوردنش را در میان استحکام وجودش پنهانید، برابر اجبار زمین چنین نشان دهد،
که هیچ چیز قابل ورود به احساساتش نیست،
کائنات درد پران عمق زجرش را به تمامش تزریق میکند.
از قوانین دنیوی و پستی های جهان آدمیان، کاسه صبر بزرگتر خود، دلیلی محکمه پسند برای اهدای درد های بزرگتریست.
گویی هرکه صبرش بیش دردش بیشتر
:-)
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
