شاید بارها این رو تجربه کردید که وقتی ولع زیاد برای خوردن شیرینی دارید و تو تصورتون اینجوری حرف میزنید که اره اگه یه ظرف پر از باقلوای ترک بهم بدن ،همشو درجا تموم میکنم ولی تو همون تیکه اول شیرینی زیادش،دلتو میزنه..پشت سرهم بشینی همشونو بخوری حالت رو بد میکنه و اصلا تا مدتها از خوردن اون خوراکی زده میشی..!میخوام بگم حکایت رفتار ما با آدم ها دقیقا به همین شکل هستش..بیش از حد خوب بودن دل ادم رو میزنه ..بیش از حد توجه کردن و اهمیت دادن باعث میشه ادم دوستنداشتنی به نظر بیای،هرچقدر پر رنگ باشی تو قلب خود ادم ها کمرنگ میشی و هر چقدر بهشون بچسبی،دنبال راه فرار میگردن،هر چقدر همیشه باشی،ضربه زدن بهت اسون تر میشه چون میدونن همیشه هستی و فراهم بودنت اسونه..آدم ها دقیقا باهات شبیه یه شیرینی برخورد میکنن،به اندازه باشی ازت تعریف میکنن،به اندازه باشی،بهشون حس خوب میدی ،به اندازه باشی،تو نبودت دلتنگت میشن و اتفاقا قدر بودنت رو میدونن..آدما دقیقا از جایی که خودت رو فراموش کنی،شروع میکنن به پس زدنت اونم زمانی که اونقدر فراموش میکنی خودت رو که معیار و اولویتت خودشون شده باشن..پس به اندازه بودن رو یاد بگیریم،اونقدر حواسمون به خودمون باشه که باعث بشه بقیه هم حواسشون سر ما جمع بشه..حد و اندازه بودن برای بقیه رو یاد بگیریم که هیچوقت روحمون دچار یک بریدگی تلخ از سمت آدم ها نشه.
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
