100 متن کوتاه تک بیت ۱۴۰۳ جدید 2025

من حسابم زِ همه مردم این شهر جداست
من امیدم به خدا، بعدِ خدا هم به خداست

زمین را گر شوی مالک طمع بر آسمان داری
دم مردن همی بینی نه این داری نه آن داری

بشارت می دهد هر دم عصای پیر در دستم

که مرگ اینجاست یا اینجاست یا اینجاست یا اینجا؟

مثل آن شیشه که در همهمه ی باد شکست
ناگهان باز دلم یاد تو افتاد و شکست! :)

مرا هنگام رفتن، در بغل کردی، ولی این کار
دقیقٱ مثل بسم الله یک قصاب می ماند..

ظهور کن! که به تنگ آمدیم از تزویر
ز دستِ منتظرانت خلاص کن ما را!

تو همان عشق نزاری که نداری کم و کاست

منم آن عاشقه زاری که ز تو خواهد امان

❣

دلا خو کن به تنهایی
که از تن ها بلا خیزد

نیست در دیده ما منزلتی دنیا را
ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

چِشم عَسَل، لَب زَعفِران، گیسو شَبیهِ دَست بافت
صادراتِ غِیرِ نَفتی انحِصاراً دَستِ توست

وقتی جوابم می دهی با عشق:جانم
من صاحب عالی ترین حال جهانم

عشق یعنی جای نفرین با دعا یادش کنی
خانه اش آباد دلداری که یارش را فروخت

وقتی جوابم می دهی با عشق: جانم !
من صاحب عالی ترین حال جهانم

شب است و شاهد و شمع و شراب و شیرینی

غنیمت است چنین شب که دوستان بینی

هر کس که به گل آب دهد، عاشق گل نیست
شاید هدفش بردن یک شیشه گلاب است

دسته های گل نهادن بر مزار من چه سود!؟
در زمان بودنم یک شاخه گل دستم بده!!

آنکه در چشم تو رویای مرا زندان کرد
کاش میداد به دلتنگی من معنایی:)

ساوه مشهور به انار است و بَم به رطبش
یار ما نیز ، به شیرینی مرموز لبش

حافظ کجای کاری فالت غلط درآمد
گفتی غمت سر آید این عمر بود سرآمد

ما نه آنیم که خواری کشیم از چرخ فلک....
گر فلک با ما نسازد چرخ را بر هم زنیم...

شده آیا به کلنجار نشینی که چه شد؟
من به این دردِ پُر ابهام دچارم هر شب

تو اگر باشی و من باشم و باران باشد
به بغل می کشمت گر چه خیابان باشد!!

تلخی عشق از تظاهرهای شیرین بهتر است
سیلی مادر کجا و بوسه ی نامادری!

مثل تاجی به سرم مینهمت دلبر جان
تو بلایی و چه زیبا به سرم می آیی

ای موذن بعد اتمام اذانت جان من
اندکی هم با همان سوز و نوا از آن بگو

تا دلی آتش نگیرد ، حرف جانسوزی نگوید


حال ما خواهی اگر ، در گفته ما جستجو کن

عشق یعنی که به یوسف بخورد شلاقی
درد تا مغز سر و جانِ زلیخا برود

هر چند که عمری همه از بوسه نوشتند
من عاشق آن اخم پر از ناز حبیبم

یک بوسه چو دادی عوضش بوسه گرفتی
بازی به تساوی که رسد وقت پنالتی ست

گفته بودى تا اَبد پیشت ، کنارت ، با تواَم
کِى ابد آمد که تو رفتى و من تنها شدم؟

اگر این درد خلاصی ندهد این بارم
دار را در وسطِ تختِ خودم میکارم

شمع کج آخر بسوزد پرده فانوس را

قوم بی غیرت چه داند ارزش ناموس را

ارس آرامی

مرغ شب خوان که با دلم می خواند
رفت و این آشیانه خالی ماند

گویند که نور است پس از ظلمتِ بسیار
دل روشن و سبزیم که شب ، دیر نپاید

گاه سربازی شجاعی، گاه شاهی نا امید
روز و شب چیزی به جز تکرار یک شطرنج نیست

چونکه اسرارت نهان در دل شود
آن مرادت زودتر حاصل شود

آنچه خوبست یقین با تو رفاقت دارد
هرچه زیباست چرا با تو شباهت دارد

ویرانہ دل ماست ڪه با هر نگہ دوست
صد بار بنا گشت
و
دگر بار فرو ریخت

سفره ای از فرط ایمان نان نداشت!

سفره ای از فرط نان ایمان نداشت!

ترش رویی هم بکن شیرین عسل بانوی من
گاه گاهی قاطی فالوده لیمو لازم است

زیر چتر آرزویم در خیابانی که نیست
با خیالت بال می گیرم کبوتر می شوم

یک لحظه نخور حسرت آن را که نداری
راضی به همین چند قلم مال خودت باش !

آن ها که اهل صلحند بردند زندگی را

وین ناکسان بمانند در جنگ زندگانی

بچرخ ای چرخ گردون و سوا کن ناکسان را
بزن غُره بر این افلاک و بیدار کن جهان را

غم ات مباد که دنیا ز هم جدا نکند
رفیق های در آغوش هم گریسته را

رفیق...ic1805♡

سر زیبایی چشمان تو دعوا شده است
بین ماه و من و یک عده اساتید هنر

شب بود و ستاره بود و من بودم و ماه

شب ماند و ستاره رفت و من ماندم و راه

ارس آرامی

ساقیا امشب صدایم با صدایت ساز نیست
یا که من مست و خرابم یا که سازت ساز نیست

به چشمانت قسم همچون دو چشمم دوستت دارم
بجز تو باید از هر چیز و هر کس دست بردارم

من مشکلم با بوسه هایت حل نخواهد شد
چندیست در سر فکر جنگی تن به تن دارم

من دِلِ نفرین ندارم، پس دُعایت می کنم:
بعد من دلدادهٔ یاری شوی، مثل خودت!

در زمستان خیالم گرم کن چای مرا
در بهارستان جانت سبز کن جای مرا

کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش

کی روی ره ز که پرسی چه کنی چون باشی

خزان آمد و دلبری کرد و در فکر کوچ
مهیا شو ای دل برای زمستان و برف

کام دل گر چه شد از شور غم عشق تو تلخ
جان شیرین منی، بلکه ز جان شیرین تر

مثل رقصیدن صبحی که تماشا دارد
شوق دیدار تو کنج دل من جا دارد

آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست

هر کجا هست خدایا به سلامت دارش

بهار بود و تو بودی و عشق بود و امید
بهار رفت و تو رفتی و هرچه بود گذشت

یک نفر پیش فلک ریش گرو بگذارد
بلکه دست از سر آزردن ما بردارد!

خاطر ات از خاطرم یک دَم نمی آید بُرون؛
چاره اش را بی امان گشتم،ولی پیدا نشد!
ع.موسوی

دنیا همه اش مال شما شاد بخندید

ما چشم از این عالم بی قافیه بستیم

ارس آرامی

کاش میشد عشق را دمنوش کرد
ریخت در لیوان و دائم نوش کرد

دلبر آمد پی تعمیر دل ویرانم

لیکن آن وقت که این خانه ز تعمیر افتاد

روی ِ تمام ِ آینه ها ردّ ِ پای توست

هرگُل،بهارِ کوچکی ازچشمهای توست

شیرین ترین ممنوعه، در آغوش و بر لب های توست

چشمم به چشمت،بوسه هایم داغ بر تب های توست

هرلحظه از تو دووورترم کرده سرنوشت
این روزگار نیست، قطار جهنم است


تک بیت از غزلی تازه

باد می کوبد به در ، مهمان برایم می رسد
قطره قطره می چکد حرفی درون باورم

گاه در جغرافیای زندگی

یک نفر کل جهانت می شود

هادی نجاری

لذت وَصل نداند مگر آن سوخته ای
که پس از دوریِ بسیار به یاری برسد

صدایی به رنگ صدای تو نیست
به جز عشق، نامی برای تو نیست

دلم از سینه به تنگ است خدایا برهان

هرکجا در قفسی مرغ گرفتاری هست

و به همراه همان ابر که باران آورد
مهربانی خدا در زد و مهمان آورد

من ازنگاه کلاغی که رفت فهمیدم
که سرنوشت درختان باغمان تبر است

نه مرا خواب به چشم و نه مرا دل در دست

چشم و دل هر دو به رخسار تو آشفته و مست

سر ذوق آمدم از خنده ی تو،باز بخند
بی تفاوت به جهان باش و فقط ناز بخند

خدایا جهان پادشاهی توراست
زماخدمت آید خدایی توراست

جمعه ها شرح غروبیست که خون آلوداست
دیه اش قیمت بد حالی و دلتنگی ماست

زانو به بغل دارم و دندان به جگر، آ ه
گویی به دلم ریخته غم های دو عالم

تو تمنای عشق در قافیه های منی
تو امید هر نفس در ثانیه های منی

گرچه دور از منی ای از همه نزدیک ترین

عشق این است که با خاطره ها یاد همیم

گاه آن کس که به رفتن چمدان می بندد
رفتنی نیست! دو چشم نگران می خواهد!

به روز ِ معرکه ایمِن مشو ز خصم ِ ضعیف

که مغز ِ شیر برآرد چو دل ز جان برداشت

و از آن روز که با عشق تو جوشید دلم
بودنت خوب ترین حادثه ی دنیا شد!

مردن عاشق ،نمی میراندش
در چراغی تازه می گیراندش

ای کاش که دلقک شده بودم و نه شاعر
در کشور من ارزش انسان به نقاب است

آزرده دل از کوی تو رفتیم و نگفتی
کی بود؟ کجا رفت؟ چرا بود و چرا نیست

به هر جا می رسم افسانه ی عشق تو می گویم

به این افسانه گفتن عاقبت افسانه خواهم شد

گرم است به هم پشت رقیبان پی قتلم
ای عشق دل افروز دل من به تو گرم است

چشم تو معدن زیبایی و آرامش و راز

عاشقم، عاشق چشمان تو ای حضرت ناز

در این دریا چه می جویند ماهی های سرگردان؟
مرا آزاد می خواهی؟ به تنگ خویش برگردان

آن زمان که گفتمش وای به حال دگران
من شدم از بد این حادثه خود از دگران

در دلم غوغاست اما رازداری بهتر است
چشم می دوزم به در ، امیدواری بهتر است

صد بار اگر دایه به طِفل تو دهد شیر
غافل مشو ای دوست که مادر شدنی نیست

کاش سرما بخورم دکتر من نسخه کند:
عسل از کنج لب و تُرْشیِ لیمویت را

بی مگس هرگز نماند عنکبوت
رزق را روزی رسان پر می دهد

خشنود نشو دشمن اگر کرد محبت

خندیدن جلاد ز شیرین سخنی نیست

تا شب نروی روز به جایی نرسی
این جاده به رفت به دیار بی کسی

شده آیا که تو دلتنگ کسی باشی و او
بیخیال تو کنار دگری خوش باشد

بر کوی و برزن میخانه گشتم هیچ نبود
تو آن مستی مایی اگر مستانه نبود

عطر گیسوی تو پر کرده هوارا ، نکند
لای موهای خودت ، قمصر کاشان داری