باید بیشتر از اینکه عاشق خود معشوق بود،عاشق حس عشق نسبت به او بود؛چرا که چنین عشقی از وصال و فراق تأثیر نمی پذیرد.در اولی وصال و حفظ خود معشوق را نیاز است؛ولی در دومی حفظ حس پدیدار گشته نسبت به او را.
آنوقت است که بیقراری و بغض و هق هق جای خود را به آرامش و شوق و لبخند می دهد؛لبخندی که نشأت گرفته از لبخندی دیگر است؛پایان اسارت است و شروع پروازی آزادانه...
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
