وقتی یه غم سرزده از راه میرسه و در خونه قلبت رو محکم میکوبه،حالا هر چقدرم بخوای راهش ندی و کاری کنی تا منصرف بشه و راهش رو بکشه بره نمیشه که نمیشه.....
چون اون غم اومده تا یه مهمون ناخونده بشه.......
حالا قبولش میکنی،سعی میکنی باهاش کنار بیای،دندون روی جیگر میزاری،تحملش میکنی،هیچی نمیگی و هر جوری هست با خودت کلنجار میری و تو دل با خودت تکرار میکنی که همین چند روزه،بالاخره تموم میشه و بعد راحت میشم
اما یه دفعه چشم باز میکنی ،میبینی واویلا.....
چه غم های بدتر و بزرگ تری که تمام خونه قلبت رو پر نکردن و تو چقدر عاجز شدی.....
و از همه سخت تر این که؛ دیگه توانایی و طاقت روبه رو شدن با هیچ کدومشون رو هم نداری.
فاطمه رفیعی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
