100 متن کوتاه حسین منزوی ۱۴۰۳ جدید 2024

سکوت می کنم و عشق ، در دلم جاریست
که این شگفت ترین نوعِ خویشتن داریست

تمامِ روز ، اگر بی تفاوتم ؛ اما
شبم قرینِ شکنجه دچار بیداریست

خزان به قیمت جان
جار میزنید اما

بهار را به پشیزی
نمیخرید از من

و من چگونه بی‌تو نگیرد دلم

اینجا که ساعت و

آیینه و

هوا

به تو معتادند..

هنوز اگر تو بیایی ،
دوباره می شوم آغاز


اگر چه خسته تر از آفتاب ،
بر لب بامم

مرا به بوی خوشت
جان ببخش و زنده بدار...

که از تو
چیزی ازین بیشتر نمی خواهم ...

تشنگی من
تنها
نوشیدن تمام آن چشمه است
که از دهان کوچک تو
سر باز کرده است

تو بیا مست در آغوش من
و دل خوش دار
مستی ات با بغلت
هر دو گناهش با من

‏شب اگر باشد و
مِی باشد و
من باشم و تو
به دو عالم ندهم
گوشه ‌ی تنهایی را

من
سراپا همه زخمم

تو
سراپا
همه
انگشت نوازش باش ...

شست باران همه‌ ی کوچه خیابان‌ ها را
پس چرا مانده غمت بر دل بارانی من ؟

همه یک سو و تو یک سو
چه بگویم دگر ؟

مثل باران بهاری که نمی گوید کی
بی خبر در بزن و
سرزده از راه برس

شبیه بغض نوزادی که ساعت هاست می گرید
پر از حرفم کسی اما زبانم را نمی فهمد

چراغ از خنده ات گیرم
که راه صبح بگشایم

گُل از پیراهنت چینم که زلف شب بیارایم
چراغ از خنده‌ات گیرم که راه صبح بگشایم

من زخمی از دیروزم و بیزار از امروز
وز آن‌چه می‌نامند فردا، ناامیدم

دلم در دست او گیر است خودم از دست او دلگیر
عجب دنیای بی رحمی دلم گیر است و دلگیرم

درون آینه ی رو به رو چه میبینی
تو ترجمان جهانی بگو چه میبینی
تویی برابر تو چشم در برابر چشم
در آن دو چشم پر از گفت و گو چه میبینی...

چون موریانه، بیشۀ ما را ز ریشه خورد
کاری که کرد تفرقه با ما، تبر نکرد

گر چه به شعله میکشی قلب مرا به عشوه‌ات
بر دو جهان نمی‌دهم یک سر تار موی تو ...

ز خود چگونه گریزم ؟
که بار خویشتنم ...

بشناس مرا حکایتی غمگینم

دل من؛
تنگ و هوایی نگاهت شده است....

دلم تنگ و دلم تنگ و دلم تنگ
گریبان غمت را مى زند چنگ

شراب چشم های تو مرا خواهد گرفت از من...

دل را به یادِ توست که بر آب می زنم...

با تو به اوج می رسد، معنیِ دوست داشتن...

ای قصه تو و من، چون قصه ی شب و روز

پیوسته در پی هم، اما بدون دیدار

شُست باران همه ی کوچه خیابان ها را
پس چرا مانده غمت بر دل بارانی من؟!

چه سرنوشت غم انگیزی که کرم کوچک ابریشم
تمام عمر قفس می بافت ولی به فکر پریدن بود

برای دیدن آن خوب،
آن خجسته ی مطلوب،
چقدر باید از این روزهای بد بشمارم؟
.

امیّد ِ رهایی نیست ، وقتی همه دیواریم

جذبه از عشق است و با او بر نتابد هیچ کس

هر چه تو آهن دلی او بیشتر آهنرباست

از تو تصویری ست در من جاودانه جاودانه

با من بمان و سایه ی مهر از سرم مگیر
من زنده ام به مهر تو ای مهربان من!

مى خواست عشق را بِچِشاند به کامِ خلق
با طعمِ شیر و شَهد و شکر، "مادر" آفرید

روشنان چشمهایت کو؟ زن شیرین من!
تا بیفروزی چراغی در شب سنگین من
می شوم بیدار و می بینم کنارم نیستی
حسرتت سر می گذارد ، بی تو بر بالین من ...

عاشق شیم و دعا کنیم که شاید از معجز عشق

یه روز بیاد که روزگار دوباره روزگار بشه