100 متن کوتاه حسین منزوی ۱۴۰۳ جدید 2025

دلم در دست او گیر است خودم از دست او دلگیر
عجب دنیای بی رحمی دلم گیر است و دلگیرم

‏شب اگر باشد و
مِی باشد و
من باشم و تو
به دو عالم ندهم
گوشه ‌ی تنهایی را

گُل از پیراهنت چینم که زلف شب بیارایم
چراغ از خنده‌ات گیرم که راه صبح بگشایم

مثل باران بهاری که نمی گوید کی
بی خبر در بزن و
سرزده از راه برس

چون موریانه، بیشۀ ما را ز ریشه خورد
کاری که کرد تفرقه با ما، تبر نکرد

تو بیا مست در آغوش من
و دل خوش دار
مستی ات با بغلت
هر دو گناهش با من

چه سرنوشت غم انگیزی که کرم کوچک ابریشم
تمام عمر قفس می بافت ولی به فکر پریدن بود

هنوز اگر تو بیایی ،
دوباره می شوم آغاز


اگر چه خسته تر از آفتاب ،
بر لب بامم

ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ
ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻼﻡ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﺳﺖ !
ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﺭﺍﺯﯼ ﺳﺖ،
ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺣﻨﺠﺮﻩ ﺍﻡ ﺩﻕ ﻣﯽﮐﻨﺪ!
ﻭ ﻣَﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻧﮕﯿﺮﺩ ﺩﻟﻢ؟
ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻭﺁﯾﯿﻨﻪ ﻭ ﻫﻮﺍ،
ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻌﺘﺎﺩﻧﺪ

تشنگی من
تنها
نوشیدن تمام آن چشمه است
که از دهان کوچک تو
سر باز کرده است

همه یک سو و تو یک سو
چه بگویم دگر ؟

چراغ از خنده ات گیرم
که راه صبح بگشایم

من زخمی از دیروزم و بیزار از امروز
وز آن‌چه می‌نامند فردا، ناامیدم

درون آینه ی رو به رو چه میبینی
تو ترجمان جهانی بگو چه میبینی
تویی برابر تو چشم در برابر چشم
در آن دو چشم پر از گفت و گو چه میبینی...

چگونه سیر شودچشمم از تماشایت ڪه جاودانه ترین لحظه ی تماشایی..

تنها دهانِ توست که دل را نمی زند
قندی که در مکرّرِ خود نامکرر است

شُست باران همه ی کوچه خیابان ها را
پس چرا مانده غمت بر دل بارانی من؟!

بوسه یی دادی و تا بوسه ی دیگر مستم
کَس شرابی نچشیده است بدین گیرایی

جذبه از عشق است و با او بر نتابد هیچ کس

هر چه تو آهن دلی او بیشتر آهنرباست

از تو تصویری ست در من جاودانه جاودانه

روشنان چشمهایت کو؟ زن شیرین من!
تا بیفروزی چراغی در شب سنگین من
می شوم بیدار و می بینم کنارم نیستی
حسرتت سر می گذارد ، بی تو بر بالین من ...

و من چگونه بی‌تو نگیرد دلم

اینجا که ساعت و

آیینه و

هوا

به تو معتادند..

سکوت می کنم و عشق ، در دلم جاریست
که این شگفت ترین نوعِ خویشتن داریست

تمامِ روز ، اگر بی تفاوتم ؛ اما
شبم قرینِ شکنجه دچار بیداریست

خزان به قیمت جان
جار میزنید اما

بهار را به پشیزی
نمیخرید از من

عاشق شیم و دعا کنیم که شاید از معجز عشق

یه روز بیاد که روزگار دوباره روزگار بشه

با من بمان و سایه ی مهر از سرم مگیر
من زنده ام به مهر تو ای مهربان من!

مرا به بوی خوشت
جان ببخش و زنده بدار...

که از تو
چیزی ازین بیشتر نمی خواهم ...

دلم تنگ و دلم تنگ و دلم تنگ
گریبان غمت را مى زند چنگ

شراب چشم های تو مرا خواهد گرفت از من...

با تو به اوج می رسد، معنیِ دوست داشتن...

برای دیدن آن خوب،
آن خجسته ی مطلوب،
چقدر باید از این روزهای بد بشمارم؟
.

امیّد ِ رهایی نیست ، وقتی همه دیواریم

دل من؛
تنگ و هوایی نگاهت شده است....

من
سراپا همه زخمم

تو
سراپا
همه
انگشت نوازش باش ...

شست باران همه‌ ی کوچه خیابان‌ ها را
پس چرا مانده غمت بر دل بارانی من ؟

شبیه بغض نوزادی که ساعت هاست می گرید
پر از حرفم کسی اما زبانم را نمی فهمد

گر چه به شعله میکشی قلب مرا به عشوه‌ات
بر دو جهان نمی‌دهم یک سر تار موی تو ...

ز خود چگونه گریزم ؟
که بار خویشتنم ...

بشناس مرا حکایتی غمگینم

دل را به یادِ توست که بر آب می زنم...

ای قصه تو و من، چون قصه ی شب و روز

پیوسته در پی هم، اما بدون دیدار

مى خواست عشق را بِچِشاند به کامِ خلق
با طعمِ شیر و شَهد و شکر، "مادر" آفرید