سرشت طبیعت،تکامل رشد انسان
آفریدگار نظم بی شمار،دید دو هستی،
نور بیکران فقط او داند آخر زمان،
اول خلقت بر زمین داد جان،
از دریا بخشید،سخاوت چون کوه،
چشمه ها یی جوشان را در دل آن،
جویباران سرازیر در میانه درختان،
سبزه زاران،گل رویید عطر آنان،
قوت خاک بیشتر شد رشد پیچیده تر شد،
از اقیانوس درخشان،نطفه ای را بر خاک بخشید،
خاک همچو او را بر تکامل در چرخ ندید،
با او جوشید،نور خورشید در شهادت،
دید رشدی شد انسان،
صاحب خاک اختیار داد بر تکامل جای پا داد،
رد پای هر چه پیداست،چون که او خاست،
خاک آشیانه ات!،آن سخاوت نهان ات؟، پس چرا ارج نمی نهد اشرف این جهان ات،
خاک پاک، آسمانت رعد و برق هول به جانت،
می گیرد روزی انتقام این همه ظلم جانت
سرمستی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
