به وقت تفکر : 😐😐😐😐😐😐

تلخ ترین صفاتی که در طول زندگی شاهد آنها بوده ام :

دیده هایمان را غلط می دانیم و نادیده هایمان را می پرستیم .

علم خود را می فروشیم و جهل خود را تحمیل می کنیم .

برای غرایز غیر ارادی قانون داریم برای اعمال ارادی خیر .

خودمان را هم اشرف مخلوقات می دانیم هم موجودی پوچ و بی ارزش و خطا کار .

دنیا را هم بی ارزش و بی رحم خوانده و هم با عظمت .

مرتب به یقین های خود شک و به شک های خود یقین می کنیم .

گوشی که فقط برای شنیدن است را بستیم و فقط تایید را می شنویم .

زبانی که وظایف اصلی اش چیز دیگری است را اختصاصی به فک زدن گمارده ایم در همه جا و همه حال .

فاجعه اینجاست معتقدیم یک خدای بی انتها و نامحدود ما را شدیدا محدود و ناقص و پر از عیب  آفریده است .

معتقدیم خدایی پاک و منزه ما را با نفسی ناپاک و پلید خلق کرده است .

معتقدیم خدا قادر مطلق است ولی حتی توان شناخت و اثبات خودش را هم به ما نداده است .

معتقدیم بدی و زشتی از خدا نیست و از طرفی ایمان مطلق داریم همه چیز از ذات اوست .

جوری از بهشت سخن می گوییم که انگار ساکن آنجا هستیم اما هیچی از جهانی که در آن زندگی می کنیم نمی دانیم ، هیچی .

و عمری با این اراجیف خطرناک سپری می کنیم و به کوچک تر ها امید واهی می دهیم و می میریم و اونها هم مثل ما بدبخت می شوند و جاهل و باز به دیگران امید می دهند و می میرند و باز تکرار و تکرارررر......

عمق فاجعه این است که همواره از چیز هایی تا پای جان دفاع می کنیم که انصافا و بی اغراق بگم هیچ هیچ هیچ هیچ اطلاعی از آنها نداریم ...افسوس .

اگر روزی بتوانم از این افراد انتقاد کنم ، خواهم گفت :

التماس می کنم دست کم به چنین لاتاعلات و خزعبلاتی عقیده نگویید ممنونم ......

به قلم : بابک حادثه
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
شاعرانه های بابک حادثه