خورشید جاودانه ی من! ای بهار من! ای آخرین پیامبر روزگار من! ای چشم های شاعر و گرمت شروعِ رود بخشیده ایی ترانه به شب های تار من دست مرا بگیر که خوشبو شود جهان روییده از حضور تو تا برگ و بار من لبخندم از ترنم عشق تو جان...
زمانی بود برای بودنش جانم را میدادم، پس با خودش فکر کرد که جانم بی ارزش است؛ اما دگر نه چشمهایم برای چشمانش و نه دستانم برای لمس دستهایش انتظار میکشند، نه قلبم برای دیدنش بی تابی و نه گوش هایم برای ندایش بی قراری میکند، حتی اشتیاقی به پشیمانیش...
