شعرهای سیامک عشقعلی

.
آدم‌ها
می‌آیند
می‌روند
می‌رسند
ولی من،
نمی‌رسم که نمی‌رسم که نمی‌رسم!

خیابان‌های کرج را
هر روز تمام می‌کنم
و این یعنی:
آواره‌گی همیشه تمام شدنی نیست!

من در این شهر غرق شده‌ام
کوچه‌ها گاهی به لطف
جسمم را به خانه می‌رسانند
و هربار
مادرم را پیرتر از بار قبل...

با ناز گل‌های جهان
چشمانت را کشیده‌اند
که چشمانت...
این دو وسعت قشنگ،
زیست‌گاه ‌همیشه‌ی رقص و ترنم!
هر کلمه‌ایی با موسیقی صدای تو شنیدنی‌ست!
موهایت را که باز کنی،
آیینه از زیبایی‌ات سر می‌رود
و جهان از شعر!
البته این‌ شعر نیست ها!
پلنگِ اشتیاق است
که در لباس...

می‌خندیدند
می‌خندیدم
صدایم را نمی‌شنیدند
حرف می‌زدند
حرف می‌زدم
صدایم را نمی‌شنیدند
من زنده بودم
فقط
دلم مرده بود
و نوزادی که مرده به دنیا می‌آید
دست خودش نیست اگر
نمی‌تواند بخندد
یا حرف بزند...

دوست‌داشتنت را
آن‌قدر می‌نویسم تا شعرها همه سپید شوند!
چرا که من
از برکت موهایت به خورشید رسیده‌ام و
از گرمای بودنت
ایمان آورده‌ام به رسالت نجیب زندگی!

به لطف لبخندت
دامن دختران روستایی
دشت شقایق شده!
خنده‌هایت،
جریان سبز بهار است!
و هر قدمت،
زلزله‌ایی‌ست که زیبایی به بار...

با مزرعه هایِ سبز از ترانه می آیم
لبخندزنان، به شوق گرم خانه می آیم

با خاطره ها، کنار رود و چشمه می رقصم
از آینه تا طلوع، بی بهانه می آیم

یک دشت شکوفه چیده ام برای دستانت
در خواب نجیبِ ماه و هر جوانه می آیم

این بار...

جهل، پیرت می کند! شاید بدانی بهتر است...
کسبِ فهم ای دوست در اوج جوانی بهتر است

گاه بنشین پایِ زخم دردمندان، ماه من!
از عبوری بی تفاوت، مهربانی بهتر است

عاشق نور حقیقت باش و با دنیا بجنگ!
پای باورهای خود، محکم بمانی بهتر است

دارِ دنیا «رایگان» هرگز...

آخرین باری که زخمی شده بودم
«کرج» با تمامِ خیابان هایش
نتوانست یک جرعه لبخند پیدا کند
برای رفعِ دلمردگی ام!

«تنهایی» گوشتِ زانوهایم را،
می کند و می خورد!
«حسرت» گلویم را گرفته بود!
سایه های فک و فامیل
دورم کِل می کشیدند
و قهقهه شان
تا «نون» پایان...

این خانه! عطرِ گرم نان! زیباست...
آیینه یا آن سرمه دان! زیباست...

عاشق که باشی زندگی خوب است
عاشق شدی، عاشق بمان! زیباست...

آغاز شد زیبایی از اسمت
خانم! شعرم را بخوان! زیباست...

گیسوت، شب را در خودش حل کرد
ماهم تو باشی آسمان زیباست!

حوا شدی تا آدمت باشم...

از کنار خوابِ من رد می شوی
ذهن من باغِ تبسم می شود
این جنون آن قدر می گیرد مرا
صبح، حالم حرفِ مردم می شود!

گاه گاهی اشتیاقِ دیدنت
در وجودم بی قراری می کند
می رسی، چون موج می پیچم به خود
ناگهان وقتِ تلاطم می شود!

گاه...

بر شانه هایِ شهر دیدم پیکرت را
با گریه بوسیدم تمام باورت را

بی خواب بودی از صدای تیر و آژیر
حالا خدا دارد به دامانش سرت را

باور نمی کردم بمانی پای حرفت
تا اینکه دیدم اشک های مادرت را…

زیباتری در عکس های جنگ! آقا
دشت شقایق کرده...

سلام همسنگرِ من! خوب هستی کربلایی؟!
چه جایی بهتر از آن جا که نزدیکِ خدایی...

اگر از حال من جویا شَوی، بد نیستم... باز...
خودت که خوب می دانی ندارم هیچ جایی...

و اما نامه ات را... داده ام دستِ همان که
هنوزم چشم در راه است تا روزی بیایی......

هرچند دنیا خالی از غم نیست خانم!
دیوار شادی هاش محکم نیست خانم...

تنها تویی! تنها تویی دلگرمیِ من
غیر از تو دیگر هیچ یادم نیست خانم

وقتی دلت می گیرد از بغضم، بدان که:
آدم بدونِ درد، آدم نیست خانم!

من روح کوهم با غرور خود، همان که
در...

نکند عاقبتِ قصه ی ما بد باشد!
سر راه من و دستان تو یک سد باشد

نکند اِنَّ مَعَ الْعُسرِ نباشد یُسْرا
نکند جای خوشی، غصه ی بی حد باشد

نکند بوسه ی ما سوژه ی مردم باشد
نکند شانس در این عشق نخواهد باشد

نکند راست بگوید پدرت، در...

خسته ام من خسته از تکرار ها
خسته از بن بست ها، دیوارها

خسته ام از اینکه با صد آرزو
ساختم، ویران شد اما بارها

ساده بودم، ساده بودم، آخرش
ساده بودن داد دستم کارها

از غمم پرسید، گفتم: دیده ایی
شیر باشد طعمه ی کفتارها!

گاه جوری می شود...

برای کودکانِ غزه

بمب در مدرسه افتاد!
بچه ها ترسیدند!
آن قدر که پیر شدند و نفس های آخرشان را
در حیاط؛ پشت نیمکت؛ روی دفتر مشق، جا گذاشتند و رفتند!
رفتند تا جایی پیدا کنند؛
برای کشیدن آسمانی صاف و بی صدای شلیک گلوله!
برای کودکانگی در گیجاگیجِ مزارع...

نگاهی به کتابِ: من وارثِ اندوهِ پایین شهر هستم/اثری از سیامک عشقعلی.


🔵 سیامک عشقعلی از غزلسرایان جوان امروز است و «من وارث اندوه پایین شهر هستم» اولین اثر منتشرشده اوست که با وجود اولین بودن، هم خبر از پختگی شاعر در کارِ سرودن می دهد و هم بشارتی است...

خورشید جاودانه ی من! ای بهار من!
ای آخرین پیامبر روزگار من!

ای چشم های شاعر و گرمت شروعِ رود
بخشیده ایی ترانه به شب های تار من

دست مرا بگیر که خوشبو شود جهان
روییده از حضور تو تا برگ و بار من

لبخندم از ترنم عشق تو جان...

بگو از این منِ دل خسته ی شاعر چه می دانی؟
گرفتارم به دردی که ندارد هیچ درمانی!

هزار اندوه در دل دارم اما باز می خندم
اگر در گریه خندیدی بدان بدجور ویرانی!

نگو از گل! نگو از باغ! من تفسیر پاییزم
که روحم مانده در هر کوچه ی...

به پایان می رسد این غم، قوی باش!
صبوری کن! بمان محکم! قوی باش!

زمین جای قشنگی نیست شاید
خدا هم گفته؛ ای آدم قوی باش!

اگر مصلوبِ بهتان شد وقارت
به یاد حضرت مریم(س) قوی باش!

تو آن کوهی که فریادش سکوت است
غرورت را نبینم خم! قوی باش!...

تو یک دشت از نرگس و سوسنی!
تو سرگیجه ی یاس و آویشنی!

نگاه تو دریا! صدایت بهشت!
پیام آورِ ناز و رقصیدنی!

تو معشوقه ی قلب این شاعری
خدایی و شاید به شکل زنی!

ببین! واژه هایم خجالت کشید...
تو از وصف در شعر، هستی غنی!

و من تا...

می توان (بی خستگی) صدقرن از عشقت نوشت،
روز و شب با چشم های مهربانت حرف زد!

می درخشد ماه در دامان شب، در شعر من؛
تا ابد زیباترینی ماهِ قلبم! تا ابد...


◻️ شاعر: سیامک عشقعلی

به زندگی؛ به مردِ خانه سلام!
به عطر و خنده ی زنانه سلام!

به بوسه های گرم از تب و شوق
به عشق؛ (بهترین بهانه) سلام!

به رقص در طلوع کوچه ی یاس
به خاطرات پُر ترانه سلام!

به وارثان ماه و نبضِ غزل
به رسم سبز این زمانه سلام!...

.
گرچه این دنیایِ فانی بی وفاست
گرچه رسمش غیرِ تنهایی نخواست

رود باید بود و از متنش گذشت
این گذر، میراث سبز لحظه هاست

مهربانی کن! بخند و شاد باش!
بی خیالی، چاره ی هرروز ماست!

زندگی، دریاست! ما، در کشتی اش
عشق، تنها عشق! آری ناخداست!

عشق ما...

نگاه مهربانت رنگ دریاست
تو می خندی جهان بی وقفه زیباست

لبت تفسیر سبز ناز و غنچه
تنت یک کوچه گیج از عطر گل هاست

چه بی رحمانه زیبایی و شیرین
تو طوفانی! تو آشوبی که برپاست

غزل پیش تو می افتد به سجده
تمام واژه هایم در تمناست،

بهاری...