نقطهٔ نوری که نام او خودی است زیر خاک ما شرار زندگی است از محبت می شود پاینده تر زنده تر سوزنده تر تابنده تر از محبت اشتعال جوهرش ارتقای ممکنات مضمرش فطرت او آتش اندوزد ز عشق عالم افروزی بیاموزد ز عشق عشق را از تیغ و خنجر باک...
رمز عشق تو به ارباب هوس نتوان گفت سخن از تاب و تب شعله به خس نتوان گفت تو مرا ذوق بیان دادی و گفتی که بگوی هست در سینهٔ من آنچه بکس نتوان گفت از نهانخانهٔ دل خوش غزلی می خیزد سر شاخی همه گویم به قفس نتوان گفت...
ز معشوقان نگه کاری تر از حرف دلاویز است
وادی عشق بسی دور و درازست ولی طی شود جادهٔ صد ساله به آهی گاهی
ای تماشا گاهِ عالم روی تو...️
در طلب کوش و مده دامن امید ز دست
ز معشوقان نِگه، کاری تر از حرفِ دلاویز است...
در خیابانش چو بو آواره ام...
بی تو بودن نتوان با تو نبودن نتوان...
بی تو جانِ من چو آن سازی که تارش درگُسست...
ای تماشا گاهِ عالم روی تو...
نداری تابِ آن آشوب و غوغایی که من دارم...
ای که نزدیکتر از جانی و پنهان ز نگه... هجر تو خوشترم آید ز وصال دگران....
ای که نزدیک تر از جانی و پنهان ز نگه هجر تو خوش ترم آید ز وصال دگران
