متن رازآلود

چو غنچه گر چه فروبستگی‌ست کارِ جهان
تو همچو بادِ بهاری گره‌گشا می‌باش

توبرایم نورفانوسی
درتاریکی دریای جنون
توبرایم نه زیادی نه کمی
توبرایم همه ای

زنی که چون دریا، پر از رازهاست
زنی که در دل، شعله‌ی نازهاست

قوی چون کهسار، ولی نرم و پاک
چو موجی که آرام و پر سازهاست

نگاهش عمیق و دلش آسمان
وجودش پناه شبِ بازهاست

نه وابسته، نه در قفس مانده‌است
بلند است پرواز و پروازهاست

اگر خنده بر...

شاید صبح
پروانه ای است که
در کلاه آفتابگردان
پنهان است

گمان مبر که به پایان رسید کار مغان

هزار بادهٔ ناخورده در رگ تاک است

گاهی رسیدن به حقیقت نیاز به قانون شکنی دارد.
مخصوصا وقتی قانون شکنی خود قانون باشد.

و
من تو را
دوست میدارم...
و من تنفس تو را...
مگو های راز آلود تو را...
دوست میدارم...