بازوی تو که نیست، سرم روی بالش است این روزها دلم خوشِ بازوی بالش است شب ها اگرچه نیستی، اما نشسته ای در قابِ عکس خویش که پهلوی بالش است داری نگاه می کنی این حالتِ مرا لبخندت آتشی به پرِ قوی بالش است مادر دوید و کوفت به دروازه،...
خسته باشی روی سنگ هم خوابت می برد دلتنگ که باشی از سنگ ، سنگ تر می شود بالشت!
