متن حسینیه

«السّلامُ عَلیکِ یا اُمّ المَصائِبِ یا زَینَب»

«اسوه‌ی صبر»

زبان در غم، قلم هم خَم، چه‌سان از او توان زد دم
که زینب اُسوه‌ی صبر است و سازد با غمی مُعْظَم

اگر خواهم نظیرش را کنم تصویر در شعرم
نیابم همچو او را بعدِ زهرا (س) در بنی آدم

خدا...

«اَلسَّلامُ عَلَیکَ یٰا ثارَاللّٰهِ وَابنَ ثارِه»

(سرهای نینوایی)

بخوان بخوان، که قلم کردہ شِکوه‌‌ها را سر
به‌روی صفحه‌ی دل، رفته چون به یغما سر

قلم به سینه ی کاغذ چو بید می‌لرزد
که از کجا بنویسد؟ ز دست؟ پا؟ یا ـ سر؟

بلی، ز سر بنویسد، ولی چگونه سری؟
از...

سحر بود و علی، مشتاق دیدار رخ یارش
خدا دلبسته تر مشتاق تر آمد به دیدارش

دوباره عطر و بوی یاس، گل کرده میان شهر
شبیه آن سحرگاهی که رفت از پیش او یارش

علی با روح آیینه قراری داشت دیرینه
کنار بغض در سینه که اشک او شد افطارش...

دوباره محرم رسید و…
حسینیه شد سینه هامان…


دل اهلِ دل، سینه زن
شد نفس هایمان مرثیه خوان!