متن اشعار سید محمدرضا شمس

(شب قدر)

شب قدر است و من قدری ندارم
چه سازم؟ توشه‌ی قبری ندارم

شب عفو است و محتاج دعایم
ز عمق دل ، دعایی کن برایم

اگر امشب به محبوبت رسیدی
خدا را در میان اشک ، دیدی

کمی هم نزد او یادی ز ما کن
کمی هم جای...

(اَللّٰهـْـمّ عَجـّـِـل لِوَلٖیّـکَ الْفـَــرَج)

عیـــد آمد و ما بــدون تو غـــم داریم

در سـیـنه‌ی انتظــــار ، مـــاتـــم داریم

گـل کـرده اگرچـه دشـت و بسـتان اما

ای رونــق بـوسـتان، تـو را کـــم داریم

سید محمدرضا شمس (ساقی)

سال نو مبارک باد.

سال ماضی با تمام معضلاتش رخت بست

گرچه پشت خلق، زیر بار مِحنت‌ها شکست

ای خدا در سال نو ، تغییر دِهْ ، احوال‌ خلق

تـا مبـادا آبــروداری ، دهـــد عـــزت ز دست .

سید محمدرضا شمس (ساقی)

«اَللّٰهْمَّ عَجّلْ لِوَلٖیِکَ الْفَرَج»

با چشم اشکبــار و دلـی غــرق سـوز و آه

آغــاز سال نــو، شده با «قـــدر» هم‌پگـاه

در ابتدای سال «پدر» چون رَوَد به عرش

تــا انتهـــای ســال، می‌آیــد «پسر» ز راه؟

«اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یٰا حَسَنَ بْنَ عَلِی الْمُجْتَبیٰ»

(یا کریم اهل‌بیت)

گُلی، از گلشن طاها ، شکوفا شد چه زیبا شد
گلستان جهان زین گل مصفّا شد چه زیبا شد

دو نیمه چونکه شد ماهِ خدا، در آسمان عشق
مَهی تابنده تر، از ماه، پیدا شد چه زیبا شد

امامِ مجتبی...

«اَللّٰهْمَّ عَجّلْ لِوَلٖیِکَ الْفَرَج»

(لایق دیدار)

کاش، این جمعه مرا لایق دیدار کنی
دیده در دیده‌ی این عبد گنهکار کنی

ای طبیب دل من، کاش بیایی و دمی
نظری بر دل این خسته‌ی بیمار کنی

بکشی دست نوازش به سرم تا که مرا
از گران‌خوابِ پُر از دلهره، بیدار کنی...

«اُمّ‌‌المؤمنین حضرت خدیجة‌الکبری»

(عزای خدیجه)

مانده فلک محو در عطای خدیجه
حاتم طی، مات در سخای خدیجه

همسر پیغمبر است و مفخر نسوان
به به ازین قدر و اعتلای خدیجه

حضرت زهرا که هست مظهر عصمت
هست ز دامان با حیای خدیجه

در کرم و صدق و باوفایی و همت...

(سجده‌ی اخلاص)

دل اگر پاک نشد سوی تو راهش ندهند
برگه‌ی عفو به دستش ز گناهش ندهند

آن کسی که شده آلوده به‌دریای گناه
نم اشکی به تبرّک، به نگاهش ندهند

سرِ شب تا به سحر گر که بگوید: «الغوث»
چون دلش پاک نگردیده، پناهش ندهند

تا که بر دوش...

«شَهْرٌ رَمَضانَ الّذی اُنزِلَ فیهِ الْقُرآنُ»

(ماه خدا)

مژده یاران که ز رَه، ماه خدا آمده‌ است
ماهِ دلدادگی و مهر و وفا آمده‌ است

ماهِ صیقل زدن روح و دل زنگاری
ماهِ تسبیح و مناجات و مه بیداری

ماهِ تنزیل کتاب احدیت، قرآن
ماهِ جاری شدن رحمت و ماهِ...

(ماه رحمت)

رمضان ماه عبـادت بوَد و صوم و صلات

مــاه پـاکیـــزگـی نفـس و نـــزول بــرکـات

مـاه دلدادگی و رحمت و احسان و زکات

مـاه غفـــــران الهــــی و قبـــول حســنات

(حلول مـاه رمضــان مبـارک باد)

بَـه بَـه ز شمـیــم مُشکبـــوی رمضــان

نشـناس سر از قـدم به‌سوی رمضــان

دریــاب فضــایلـی که دارد ایـن مـــاه

تـــا غـــم نخــوری در آرزوی رمضــان

ألسّلامُ عَلَیکَ یا بقیةاللهِ فی أرضه)

گفتم نگاهی می‌شود، شاها به این سائل کنی؟
گفتا که باید سال‌ها ، در راهِ ما منزل کنی

گفتم که منزل کرده‌ام، عمری به راهت ای صنم!
گفتا که باید بیش ازین، ما را به خود مایل کنی

گفتم که ماهِ من تویی، در...

(او خواهد آمد)

او خواهد آمد تا دهد گـرما به دل‌ها

او خواهد آمد تا دهد پایان به سرما

او خواهد آمد تا جهان سامان بگیرد

او خواهد آمد تا دهد بر عشق، معنـا

(یا اباصالح المهدی ادرکنی)


سمندِ عاطفه زین کن بهار می‌آید

بهارِ عشق ، درین شوره‌زار می‌آید

بدان امید ، که آید امید منتظران

نشسته‌ام به تماشا که یار می‌آید


سید محمدرضا شمس (ساقی)

(مجلس رندان)

درآن محفل که بوی خدعه و تزویر می‌آید
یقیناً مَعرفت، در آن مکان، کم گیر می‌آید

نمی‌دانم چرا هرجا که حرفی از وفا باشد
به چشمم چهره‌هایی مملو از تزویر می‌آید

مکش بالا خودت را با تزاویر و ریاکاری
که فوّاره پس از بالانشینی، زیر می‌آید

مباش اهل...

(هجمه ی تقدیر)

بیهوده غم مخور که دلت پیر می شود
دل پیر اگر شود، ز جهان سیر می شود

گوشه نشین شود ز غم روزگار سخت
در خود فرو ، ز هجمه ی تقدیر می شود

مقراض حالتی شده از غصه، ناگزیر
با یار ، در تعارض و درگیر...

(اندوهِ مسلمان)

چو دریایی که خشکی بیابان را نمی فهمد
کویر تشنه لب، معنای باران را نمی فهمد

کسی که سفره اش رنگین شده از خون محرومان
گرسنه حالیِ درمانده ی نان را نمی فهمد

نگر بر چهره ی محتاجِ قوتِ لایموتی که
ز رنج زندگانی، خوانِ الوان را نمی...

(نماز)

می تراود نور ایمان از رخ ِ اهل نماز ...
با صداقت با خدا چون می کند راز و نیاز

صید گوهر می کند انسان به هنگام سجود
غرق در بحر الهی، گر که گردد در نماز

از پلیدی می کند دوری دلی که شد عجین
با نماز، البته...

*اَللّهُمَّ عَجِّلْ لِوَلٖیِّکَ الْفَرَج*

بیا که خانهٔ جهان، خراب شد نیامدی!

جهان بدون روی تو عذاب شد نیامدی

نقابِ چهره را فکن که طاق شد توان ما

اگرچه کرده های ما حجاب شد نیامدی

سید محمدرضا شمس (ساقی)

(اجل)

مپنداری اجل ، تنها بَرد یک لا قبایان را

که با خود می بَرد گاهی فزونتر کدخدایان را

مشو دلخوش به مال و جاه این دنیای وانفسا

که آخر می سپاری بر جهان هم این و هم آن را

سید محمدرضا شمس (ساقی)

(کینه)

بغض و حسد و کبر و غرور و کینه

چون جمع شود ، سیاه گردد سینه

آن دل که بوَد تهی ازین پنج صفت

آن را تو مخوان دل ، که بوَد آیینه.

سید محمدرضا شمس (ساقی)

(بار گران)

ز بی باری بسوی آسمان سر گر صنوبر کرد

درخت تاک ، از بار گران ، سر زیر پیکر کرد

خس و خاشاک را بر روی دریا می توانی دید

ولی در قعر دریا ، می توانی صید گوهر کرد.

سید محمدرضا شمس (ساقی)

(خاطرات)

کتاب خاطره ها را ، بیا قدم بزنیم

مسیر رفته ی مان را کمی به هم بزنیم

چه خوب می شد اگر خاطرات تلخی را

که مانده است بجا روی شان قلم بزنیم

سید محمدرضا شمس (ساقی)

(خزف و گهر)

گر خزف خود را نشاند در کنار گوهری

کی شود زین همنشینی لایق انگشتری

اصل او از خاک و گِل می باشد و اصل گهر

از صدف گردیده حاصل تا کند افسونگری

سید محمدرضا شمس (ساقی)