منظومه هزار یکشب از غمزه های چشم غزالت غزل شدم با حبه های قند جمالت عسل شدم اهل فلات دامن عشقم ولی چه سود با رشته های گوشه شالت گسل شدم منظومه هزار و یکشب گمراهیم شدی در حلقه حلقه های زلالت زحل شدم اصل مرا به خاک محبت سرشته...
وقتی که تو هستی وقتی که تو هستی غمی از فاصله ها نیست جز فصل بهار و خبر چلچله ها نیست در حلقه ی دستان پر از لطف و صفایت اندوه دل و زمزمه ی سلسله ها نیست آئین نگاه تو پر از نور و سرور است در محضر آئینه...
تمام جغرافیای سرزمین من فاصله میان فلات آغوشت و پهنه ی خیالم است
