منظومه هزار یکشب از غمزه های چشم غزالت غزل شدم با حبه های قند جمالت عسل شدم اهل فلات دامن عشقم ولی چه سود با رشته های گوشه شالت گسل شدم منظومه هزار و یکشب گمراهیم شدی در حلقه حلقه های زلالت زحل شدم اصل مرا به خاک محبت سرشته...
بم می شوم زیر آوار نگاهت به تسخیر گرفته گسل ات تمامی مرا حکایت امروز و فردا نیست ....
گسل های تنهایی ریشترهایی به وسعت تمام ثانیه های بی تو را می لرزاند در وجودم
بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است ، همچو شهری که به روی گسل زلزله هاست
بی تو هر لحظه مرا بیم فروریختن است مثل شهری که به روی گسل زلزله‌هاست
