دوشنبه , ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۳
زندگی چون لقمه ی پر طعم و بزرگی استگاهی آن یک لقمه ی بزرگتر از دهانی ستکه هر لحظه خرد شدن و رشد کردن ستکه اگر لقمه به لقمه شدی بزرگ عالی ست...
یه دوس‌دختر شکمو داشتم، هر بار همو می‌دیدیم می‌گفت گرسنمه بریم رستورانآخرا دیگه اوضاع مالیم خوب نبود از خونه براش لقمه می‌بردم ...
صبح شد ز لبت بوسه گلم لقمه بگیرم؟بر پیرُهنت دست کشم ... دکمه بگیرم؟گر ضعف مرا... گرفته باشد از تو؟باز از سر قلاب لبت طعمه بگیرم؟...
