متن جاری

اوج می گیرد، مدام امواجِ دل، با یادِ تو؛
مهرِ تو، جاری به سینه، بیش، از حد کرده ام؛

با تو خوبِ خوب، می گردد، تمامِ حسّ جان؛
بودنت، در سینه ام را، عشقِ سرمد کرده ام

زندگی چون لقمه ی پر طعم و بزرگی است
گاهی آن یک لقمه ی بزرگتر از دهانی ست

که هر لحظه خرد شدن و رشد کردن ست
که اگر لقمه به لقمه شدی بزرگ عالی ست

نشسته بی قراری در دلِ من!
هوای انتظاری در دلِ من!
تمامِ من، از احساسِ تو شد شاد؛
تمامِ توست جاری در دلِ من!
زهرا حکیمی بافقی،
کتاب دل گویه های بانوی احساس.

صبح همان مهربانی نگاه توست
و چشمهایی که
سروده های دلم را
جاری می کند،
صبح تنها با تو صبح میشود...

او دیده بود از اولِ پایی‍ز
هرشب به یادت شعر می‌خوانم
فهمیده‌ بودم زیرِ این باران
تو میروی من خیس می‌مانم

آبان شدم در اوجِ بی مهری
ابری شدم اما نمی‌بارم
بعد از تو این پاییزِ لا کردار
گفته هوای بدتری دارم

آنقدر از عشقت نوشتم که
ما دسته جمعی...