. گرچه این دنیایِ فانی بی وفاست گرچه رسمش غیرِ تنهایی نخواست رود باید بود و از متنش گذشت این گذر، میراث سبز لحظه هاست مهربانی کن! بخند و شاد باش! بی خیالی، چاره ی هرروز ماست! زندگی، دریاست! ما، در کشتی اش عشق، تنها عشق! آری ناخداست! عشق ما...
نمی خواستی ، انتخابت کردند. شانه ای محکم تر از شانه های تو پیدا نشد می خواستی بیرون باشی ،تنها تماشا کنی اما امروز آنکه تنها وسط معرکه می رقصد تویی قصه با تو شروع نشد اما تو پایان خوش ماجرایی سولماز رضایی
هیچ پایان خوشی وجود ندارد. پایان ها غم انگیزترین قسمت هستند. پس فقط به من میانه ای خوش و شروعی خیلی خوش بده.
