متن گل خورشید

گل خورشید پژمرده ست،می دانی؟...نمی دانی
دلِ آیینه آزرده ست،می دانی؟... نمی دانی
رضاحدادیان

هرجا که گُل ها می شکفتند
هرجا پرنده در پناهِ سبزه ها آواز سرداد
وقتی گُلِ مهتاب در تالاب رقصید
وقتی گُلِ خورشید هم از نور نوشید
وقتی که دنیا چشمِ خود از خواب بگشاد
من در دیاری دور، دور از تیرگی ها
در یاد خواهم داشت:
خورشیدِ زیبا را...

شمعی بس است ظلمت آیینه خانه را ...
رنگین شود ز یک گل خورشید ، باغ صبح