متن شمع

در دل شب‌های تاریک آسمان می‌سوزدم
شعله‌ای از عشق پنهان بی‌امان می‌سوزدم

در هوای وصل جانان بی‌قرارم روز و شب
چون شهاب از شوق دیدار آسمان می‌سوزدم

چون نسیم صبحگاهی در گلستان عشق او
بوی خوش از عطر گیسوی جوان می‌سوزدم

در غم هجران یارم چون شمع سوزانم به شب...

وقتی خودم را
در چشم هایت می بینم
بیشتر می سوزم
به چشم هایت بگو
برق بزنند
تولّد بگیرند
با من حرف بزنند

شمع ها در تاریکی
بیشتر از هر لحظه
خودخوری می کنند!!
«آرمان پرناک»

هر شب تو رویای خودم
آغوشتو تن می کنم...
آینده ی این خونه رو
با شمع روشن می کنم...

برشی از ترانه

این خانه پنهان می کند
پروانه های مُرده را
شمعی که دارد می خورد
میلادِ یک افسرده را...
«آرمان پرناک»

در این آپارتمان
فقط یک نفر زندگی می کند
کسی که هر شب
شعر می نویسد
شمع خاموش می کند
و خودش را از پنجره پرت...
در این آپارتمان
پاییز زندگی می کند
«آرمان پرناک»

من چنان شمع
از ترس سوختن نخ درونم،
ذوب شدن خودم را از یاد برده ام.








شعر: هیوا قادر
برگردان به فارسی: زانا کوردستانی

تمام وسایل خانه را فروخته ام
تنها یک عکس مانده
عکسِ تولدت، ما دوتا، روی مبل، در آغوش هم...
خانه روشن است
با همان شمع های کیک
نگران من نباش
امشب هم
همینجا، روی مبل، در آغوش تو می خوابم
«آرمان پرناک»

شمع بی تاب تر از من سَرِ پایان دارد
کاش پایان بپذیرد غمِ دوری امّا ...
«آرمان پرناک»

دورِ میزِ تنهایی نشسته ایم
من
و
خاطرات تو
دعایی برایمان بخوان
دعایی برای شمع ها
که تکلیفشان روشن شود
«آرمان پرناک»

شب های پاییز
کنار نور شمع رقصان
و سمفونی عجیب باد که
در کوچه های سرد و بی روح می پیچد
دل انگیز و هم چنان، غم انگیز است

خداداد نواندیش

مادرم!
کوه نورم، سنگ صبورم، مرحم جانم، در تمام عمرت شمع شدی و سوختی تا من پروانه وار برقصم، تازیانه های ناجوانمردانه روزگار را تحمل کردی و دم نزدی تا من رشد کنم، گذر سخت زمان را پشت سر گذاشتی تا بهشتی به وسعت زمین برایم بسازی، طبیب روحِ بیمار...

در تولد ها
شادی ها
شمع بگیرانیم
چرا بمیرانیم؟!
زیبایی جشن ها
به روشنی ست

قدری مرا دریاب ای پروانه! باور کن-
-شمعِ نگاهم تا سحر  روشن نمی ماند
رضاحدادیان

گُلی لبریز افسون،بی خیال گریه های شمع-
-دلِ پروانه را بُرده ست،می دانی؟...نمی دانی
رضاحدادیان

صدای تند و خشک صدای غصه هاست
دلتنگی و درد، بگو دلتنگی و درد
پروانه ای که در این جهان پرواز می کند
در خود سوز دلی رخ می دهد
تک تک قدم ها در جست و جوی راهی قشنگ
او به یک غنچه خشن به سوز جان می رسد...

پروانه!

کمی آرام باش

آتش شمع

خاموش می شود



علیرضانجاری(آرمان)

در سوزش پروانه ها شمعی ندارد ادعا

از عشق میباشد چنین پروانه ای جان میدهد

نسرین حسینی

پروانه ی دلباخته؛
با جنونی عاشقانه،
خودش را به آتش شمع زد...
***
چه انتحار شجاعانه ای!


زانا کوردستانی

میانِ گریه می خندم، که چون شمع اندر این مجلس

زبانِ آتشینم هست، لیکن در نمی گیرد

در وفای عشق تو مشهورخوبانم چو شمع

سبزه تویی، سیب تویی
آینه من، شمع منم
سکه تویی فقر منم
کهنه منم تازه تویی
ماهی سرخ تنِگ من
فال خوِش سال جدید
سینِ سر سفره ی هفت سین تویی
خسته ی بنشسته سر سفره منم
لحظه ی تحویل تویی
سبز نگهدار مرا

شاعر :محمد طاهر جلیلی مرندی

حالت سوخته را سوخته دل داند و بس
شمع دانست که جان دادن پروانه ز چیست....

شمع اگر کشته شد از باد مدارید عجب

یاد پروانهٔ هستی شده بر باد کنید

من و شمع و گل و یک خلوت رویای پاییزی
که در فنجان زیبایی برایم قهوه میریزی

اگرهیزم برای اتش دل شد فراموشت
توسل میکنم بر شعله های هرم اغوشت

بیا پایان دلتنگی ؛ که هستم عشق دیرینت
تو فرهاد غزل باش و منم
دلدار شیرینت

تو باچشمان خوش رنگ...