زخم بی حساب دور از تو عمری همدم پیمانه هایم آتش به جان گوشه میخانه هایم شمعم که در شب های تار بیقراران پرتو فشان ساحت پروانه هایم آن برگ پائیزی که گرم پیج و تابم آن بوف سرگردان که در ویرانه هایم درگیر زخم بی حساب نارفیقان آشفته حال...
درمیان دلم سردی های غم لانه کرده... آتشی به پاشده واین سردخانه راویرانه کرده... نمی چکد اشک ازخشکانه دیده گانم ولی... خون گریه های قلب خود را میهمان عقده های زمانه کرده... خدایا به یادآر پوچی مستانه ام... که ظلمت، مرا پاگیر این میخانه کرده... ناسپاسی نیست ولی نامهربانی هایت......
عشقت میان قلب وُ جایت کنارم خالی، دلتنگم وُ حالم، حالِ آشفته حالی !
