امان از گریه های زیر باران امان از زخم های نارفیقان امان از روزگار، از حال این شهر پریشان امان از این هوای غم گرفته دلم از عالم و آدم گرفته تمام کوچه های شهر را ماتم گرفته... _برشی از ترانه
زخم بی حساب دور از تو عمری همدم پیمانه هایم آتش به جان گوشه میخانه هایم شمعم که در شب های تار بیقراران پرتو فشان ساحت پروانه هایم آن برگ پائیزی که گرم پیج و تابم آن بوف سرگردان که در ویرانه هایم درگیر زخم بی حساب نارفیقان آشفته حال...
در خیالم خاطرات آن زمستان مانده است جای پای رفتنت در آن خیابان مانده است بسکه دستان جدایی دست سردم را فشرد دستم از لمس دگر دستی، هراسان مانده است هیچ گنجشکی نمی فهمد زمان پرزدن از چه ترسی شاخه ام این گونه لرزان مانده است بار دیگر اشک هایم...
