متن ارس آرامی

جز به سوی تو و عشقت نرود پایِ دلم

بشکند پای اگر کج زِ ره و کوی تو شد

ارس آرامی

کمترین مرتبه سوخته عشق این است

که کند روحِ قدس سرمه ز خاکسترِ او

ارس آرامی

وقتی بجای (من و تو) ضمیر اولت می شود ما

عاقبت از ما جز یک (او) می ماند یادگاری

ارس آرامی

با شراب کنج لب هایت سحر کردم، ولی

تا چهل روز دگر صوم و صلاتم نیست شد

ارس آرامی

من روزه و تو روزه و لب روزه و تب

اینها همه اش کنار، گو شب را چه کنیم؟

ارس آرامی

ماه رمضان آمد و ما را (رم از آن) ست

که به ایمان لبش لب به کجا باز کنیم؟

ارس آرامی

چشمانت دمپایی خیس بود و من

پای جوراب پوشیده ی بی دفاع

ارس آرامی

همه پی هلال و گوشه چشمی از ماه می گردند

تو کجای ای هلال تر از هلال و ماه تر از ماه

ارس آرامی

همه از معشوقهٔ شوال، هلالی خواهند

من آن هلال که در خم ابروی اوست

ارس آرامی

تورا سرودم، در شهری که خواندن حرام بود

ارس آرامی

لب هایش سندش خورده به نام لب من

خواهشا مال مرا هدیه به مردم نکنید

ارس آرامی

رونمایی کن از احساست بگو عاشق شدی

این اداهای برادر خواهری بی فایدست!

ارس آرامی

سال ها پیش سپردم به خدا دستت را

آنچه غم خورد دلم، عمر خطابش کردم

ارس آرامی

عاشقی جرم قشنگیست گرفتارم کرد
خواب بودم که شبی عشق تو بیدارم کرد

آمدم گریه کنم تا تو نگاهم بکنی
چون ستاره به تماشای شب تارم کرد

آمدی خواب مرا از چه پریشان کردی
گفتی عاشق شده ام عشق تو بیمارم کرد

آمدی خانه ویرانه گلستان کردی
بوسه ای از...

یادگاری دارم از او شال طوسی گردنم

سرد فصلی بود شالش را به گردن بست رفت

ارس آرامی

به چه کلک داشتنت را به خود اضافه کنم

نداشتنت را که همه دارند

ارس آرامی

بوی عطری می رسد از دور، می گویم تویی
قاصدک می رقصد و پُر شور، می گویم تویی

یک نسیمی می وزد بر گونه های خیس من
می رود پس پرده های تور، می گویم تویی

بغضهای کهنه را سر می کشم من بیت بیت
بوسه ها می گیرم از...

در خواب سنگین می رود دستان من این روزها


شاید که دستان تو را در خواب می بیند مدام،


ارس آرامی

همه آرام گرفتند و شب از نیمه گذشت

آنچه در خواب نرفت چشم من و یاد تو بود

ارس آرامی

عمر به آذر می رود دی ماه و اسفند نیز هم

رفتن مهرش ز دل، بشنو ولی باور نکن

ارس آرامی

شب بخیرهای تو ملافهٔ مَستی ست
که روی بیداری ها می کشم

تا رنج ها گمان کنند خوابم

ارس آرامی

همه هستند اما چون تویی در من نیست

ارس آرامی

با حضورش منحنیِ لب هایم به سمت بالا می رفت

و او حرفه ای ترین مهندسِ دنیایم بود

ارس آرامی

مثل زمستان از ته اسفند بیزارم
همچون بهار از آخر خرداد می ترسم

من آخرین گرگ جهان را کشته ام اما
گاه از صدای زوزه ای در باد می ترسم

ارس آرامی