متن اشعار عاطفه مختاری

دوستت دارم،
اما نگفتم؛
زبانم توانِ شکستنِ جهانی را نداشت
که میانِ پلک‌های تو
و خاطره‌ی گمشده‌ام
نفس می‌کشید

دوستت داشتم،
نه با واژه،
با نگاهِ طولانی به لیوانِ نیمه‌خالیِ آب،
با بستنِ آرامِ در
تا خوابَت نلرزد

دوستت داشتم
در ساعت‌هایی که نمی‌آمدی
و من
آمدنت را
از چینِ...

ای تو، که در پستوهای بی‌زمانی‌ام
ردی از خویش نهادی و رفتی،
دلتنگیِ من
نام دیگرِ توست
در زبان ناخودآگاه.
در غیابت،
جهان خاموش، نه!
واژگون شد
پرندگان،
دیگر نه آواز؛ که خاطره می‌خوانند،
و شب،
نه برای خواب،
که برای بازخوانیِ نامت
فرود می‌آید بر شانه‌ام
تو را نمی‌جویم...