در بطن بطن قلب من درخششی اگر باقی مانده آن، چراغ عشق توست! روشنایی‌اش هم تنها تویی... در جهان قلب تو نیز آنچه از روشنایی قلبت بیگانه و گم و فراری‌ست، منم، من! زیرا دیرگاهی‌ست که دیگر نگاهی به عشق من نداری...
آنگاه که چنان فرشته‌ی مرگ با عشقت، قلبم را از سینه بیرون کشیدی و با خود بردی گمان می‌کردم که در آشیانه‌ی قلب خودت جایش خواهی داد! یا چون نهالی نورس با چشمه‌ی چشمانت آبش خواهی داد و تشنگی‌اش را فرو نشانده و سیرابش خواهی کرد ... چه می‌دانستم تو...
