متن قلب شکسته

رفتی...
و در کوچه‌های خاموشِ دل،
صدای قدم‌هایت هنوز می‌پیچد.

دست‌هایم،
به جای گرمای تو،
سایه‌ای سرد را در آغوش گرفته‌اند.

چه آسان شکستی،
آن پلِ باریک میان دو دل،
و من ماندم،
با هزار واژه‌ی نگفته،
و بغضی که هیچ شعری آرامش نمی‌دهد.

ای عشق،
ای شکوفه‌ی بی‌بهار،
نامت...

خلوتی میخواهم و دل ، نه که عقل
تا نهیبی بزند که بیرون کنم ازدل تورا

چه آسون میشکَنی دل رو تو سینه
میگی که رَسمِ روزِگار هَمینه

چه سخته کندنِ دل از نگاهِت
تو میگی دیگه نیست چِشمام به راهِت

چه فرقی می کنه بود و نبودم
نباشی بی تو من بی تار و پودم

صدایی از رویِ لَبات نمیاد
نِگامُ دیگه اون نِگات نمی...

💐🌾🍀🌼🌷🍃🌹🍃🌷🌼🍀
🍃🌺🍂                             
🌾☘                                             
🌷
سینهء پرسوز
همچو شبم :روز
گُردهء دل قوز

         به قلمِ🖋: پورِ مهر👇
         #مهردادپورانیان

#سه‌گانی
🌷
🌾☘           
🍃🌺🍂
💐🌾🍀🌼🌷🍃🌹🌿🌼🌷🍀
#سه‌گانی

نبودی در دلِ شب‌های قلبم
و پوچ و هیچ شد رویای قلبم
ز بس لرزیده دل، حسّی، نمانده
پر از خالی شده، دنیای قلبم

هیچ‌کس به اندازه خودت مسئول آرامش و ترمیم قلبت نیست💔❤️

حریف غم و تنهایـے و בلتنگیِ تو نیست בل ما،
شـڪستیܩ...

خطاب به کسانی که در روزهای سختی تنهایمان گذاشتند : آن روزها گذشت ، ما کمر خم شده ی خود را صاف کردیم ، بر زانوان زخمی‌مان مرهم گذاشتیم، شلوار خاکی‌مان را تکاندیم، قلب مچاله شده‌مان را صاف کردیم و لبخند از یاد رفته را به یاد آوردیم، اما هر...

چقدر خونه برام بودی
چقدر دستات واسم کوه بود
چقدر قلبم برات میزد!
چقدر آرامشم خوب بود
ولی حالا کجاست قلبت؟
چرا دنیا برام سرده؟!
هر جای جهان باشی
چشام
پی تو
میگرده...

"دیشب در خواب، تنهایی بی‌تو مرا در آغوش گرفت، و در هر لحظه، صدای قلبم تنها تنی بود که شنیده می‌شد." 💔

"کابوس تنهایی بی عشق مرا هر شب در آغوش می‌گیرد، جایی که در سکوت، تنها صدای قلبم مرا می‌سوزاند." 💔

آنگاه که چنان فرشته‌ی مرگ
با عشقت،
قلبم را از سینه بیرون کشیدی و با خود بردی
گمان می‌کردم که
در آشیانه‌ی قلب خودت
جایش خواهی داد!
یا چون نهالی نورس
با چشمه‌ی چشمانت آبش خواهی داد و
تشنگی‌اش را فرو نشانده و سیرابش خواهی کرد
...
چه می‌دانستم تو...

پیشت دلم هرگز نیامد تا دهی دستم
گل‌هایی از جامِ گلستانِ دلت، هردم

باور کن اصلا من، نبستم دل به تو؛ زیرا
اندازه‌ی یک قرن، دیوار است، بینِ ما

هرگز نمی‌خواهم که روحی را ببینم در
گل‌پیکرِ قلبی؛ که قبل از تو، شده، پرپر

ندیدی مرا چشم بستی و رفتی
نپرسیدی از قلب من کی شکستی

فقط رفتی و بغضِ شب ماند و یادت
ندانی که قلبم چه زیبا شکستی

چشمم،
دچارِ تارِ عنکبوتِ غم است
آفتابِ جاری!
کاری بکن!
رگی از قلبم
که رسالتش
خونرسانی به عشق بود
خیلی گرفته است!

پناهِ لحظه‌های شورشِ قلبِ شکسته
بخوان حسّی، که از مهرت میانِ جان نشسته
نگو بردار، دست از عاشقی‌های دلِ خویش
که بس مجنون شده، لیلای قلبِ زار و خسته

‌
‌‌قامت عشق تو اگر
قلب مرا صدا زند
قافله بر پا میکند
قاصد مهتاب غزل
قصه اگر قامت توست
قاصدکم غرق شده
قبله گهت را بنما
غربت کمی سخت شده

بدون او با چه قلب شکسته و غصه داری
سال نو را آغاز می کنم.

زخمِ صد شمشیر بر دل هیچ تاثیری نکرد
نیشِ یک زخمِ زبان قلبی دگرگون می کند

قلب‌های ما همه
گنجینه‌هایِ نهانِ حرف‌هایی
فروخورده است ...

دنیای من، دنیای زوره
دنیای کر، دنیای کوره
قلبم، نمکدونِ شکسته‌س
چشمای من، دریای شوره...

درد است تمامِ تپشِ ثانیه هایم؛
زیرا که دلم را نفسی،
همنفسی نیست...

می گویی،
به شوخی ،
اما نمی دانی ،
توفانی به پا می کنی با هر شوخی،
در قلب شکسته ی من
حجت اله حبیبی

قلبش مثالِ سنگ بود و، من دلم/
نازکتر از یک شیشه و، در غم رها/

هرگز نمی دانستم او خواهد شکست/
قلبِ مرا در سنگلاخِ صخره ها/

زهرا حکیمی بافقی
(برشی از غزل ۱۱، کتاب نوای احساس)