بیو غمگین

فقط خدامیدونه توباعث مرگمی موندم چراداغونی چراروی قبرمی مگه میشه کسی روکشت وواسش غصه خوردمن که میگم یه عاشق ازدستت دق کردومرد

می شد ای کاش که برگردی و تکرار شوی...

نمی دانستم روزی می رسد که در دامن شب اشک بریزم و با توهمات ذهن بیمارم امید را به خود القا کنم....

نمی دانستم روزی حالم آنقدر بد می شود که نتوانم آن را وصف کنم....

نمی دانستم روزی گوشه نشین خانه و ساعت شنی عمرم می شوم؛ هرچه بیشتر  در خود فرو میریزم ،پیرتر می شوم...

نمی دانستم روزی جوانی ام در خلوت می گذرد و چهره شاداب در آینه به زردی بیماری دیده می شود....

نمی دانستم روزی تو می روی و برای توشه راه آرزوهای مرا میبری....

با آرزوهایم مسابقه دو داریم ؛ و پیروز میدان آروزهایم هستند....

خوشبختی حرام اعلام شد،
روز تولد من در گوش سرنوشت....

بغضم زندانبان اشک هایم است....

غمت آتش به گندم زار زد و ثمرم سوخت...

و کشتی صبرم در عمق چشمانت غرق شد....

و زخم هایم زینت می دهند تن عریانم را....

دفترشعرم خلاصه دردهایم است....

و تو از روی خرده شیشه های قلبم عبور کردی....

بهشت خبری نیست!سعادت تو در آغوش من معنا می گرفت....

مدت هاست که روح پر احساس خود را  کشته ام و تبر بر دست بر تک تک درخت های امید دلم هجوم برده ام....

جهنم دیده را بهشت خدا فقط درمان است...!

به تنهایی بی تو خوشترم تا همنشین غیر شوم...

آن قدر دارمت
که انگار نه انگار
ندارمت

کسی بیشترین زخم را زد،که میگفت :

مرا مرحم زخم هایت بدان!!!!!!

شب جمعه است و حالم، این چنین است:
نهان، در خانه ی جان، غم نشین است؛
تمامم خفته در دنیای غمها،
مرا بستر، غمی، بغض آفرین است.
شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

خوش به حال اونهایی که یکبار می میرند تمام می شود، نه اینکه مثل ما هر روز و هر روز بمیری و دوباره فردا از نو!!!!

و مرگ روزی قفل زندان مرا می شکند....