متن تنهایی پرهیاهو

چشمهایت را
دستهایت را
نگاهت را
آغوشت را
خلاصه بگویم
خودت را
ازمن مگیر
تو تنها امید زنده بودن منی

آسون نیست باداشتن این همه درد ایستادن وخندین .
این روزها اختیارزندگی درمن نیست.
برایم فرقی نمی کندچگونه بگذرد روزهای سبز جوانی ام .
سخته قربانی شدن روزهای جوانیت راببینی اما نه راه پیش باشد ونه راه پس ..
فقط بایدچشم هایت راببندی وخودتت رو به دستت تقدیربسپری.
چقدرتلخه وچقدرسخته...

وای از دست این تنهایی، وای از دست این دل بهانه گیر
وای از دست این لحظه های نفسگیر ،ای خدا بیا و دستهای سردم را بگیر
خسته ام ، باز هم دلم گرفته و دل شکسته ام …

جهت خواندن به مشاهده ادامه مطلب مراجعه کنید …


…

در...

اگر زمان منتظر ما می‌ایستاد تا ما به بلوغ برسیم، قطعا زندگی با نقص‌های کمتری را تجربه می‌کردیم !
نمی‌دانم زندگی بدون واژه‌ی «افسوس» چه شکلی خواهد بود! شیرین‌تر است یا مزه‌ی یکنواختی دارد !؟