گاهی فکر می‌کنی رسیدی به آخرش. انگار دیگه چیزی نیست برای ادامه دادن. نه امیدی، نه انگیزه‌ای، نه حتی یک جرقه‌ی کوچک. دستات خالیه، دلت سنگین، و ذهنت پر از سکوتِ بی‌رحم. اما تهِ خط کجاست واقعاً؟ جایی که اشکت می‌ریزه؟ جایی که دیگه نمی‌تونی حرف بزنی؟ یا وقتی که...
هیچ وقت نگو رسیدم ته خط اگر هم احساس کردی رسیدی ته خط یادت بیار که! معلم اولت میگفت:نقطه سر خط
یا دست رفاقت نده و دست نگه دار… یا تا ته خط حرمت این دست رو نگه دار…!!! ُ
هر وقت خیلی بهت سخت گذشت و نا امید شدی و رسیدی به ته خط مدام به خودت بگو به مو می رسه ولی پاره نمیشه... خدا هست و خدا هست و خدا هست...
یا دست رفاقت نده و دست نگه دار یا تا ته خط / حرمت این دست نگه دار
