بعضی ز مردماند که با خندههای خویش آرند شادی و شعف و خندههای بیش لبخندشان چو نور فروزان به شام دل تابان کند حیات و بزداید غم از پیش چشمانشان چراغ ره و دستشان امید در سایهسار مهر دلانگیزشان، خویش ای دوست، باش آن که ز لبخند و خندهات روشن...
