متن حسرت دیدار

بیا که آمدنت.

بهار این دل سرد زمستانیست.

صبح است و دلم لک زده لبخندت را.

آن گونه ی سرخ و آن لب قندت را.

من پزشک نیستم، اما درد خود میدانم.

دوری از آغوش گرم توست، که سخت بیمارم.

به دیدار تو می آیم نه با پا با دو چشم دل.

مرا با آن سیه چشمان خود، میزبانی کن.

مثل آن ماهی افتاده به دام صیاد.

من به دام نگه یار گرفتار شدم.

کاش پیدا شود، آنکس که دلم را برده.

دیگه امسال نه سبزه میخوام نه تنگ ماهی
اگه عیدای قبلی اینا بودن چون تو بودی
سفره هفت سین من امسال دوباره
صورت ماه تورو بازم نداره

من به اندازه ی زیبایی آن چشم سیاهت.

گرفتار توام.

بی رخ ماه روی تو.

شب به چکار آیدم.

کلمه...
کلمه...
کلمه...
گاهی شعر نمی آید
بگذار سیر ببینمت...

خوابای تو بهار
پاییزای تب دار
بوی زمستونا
گنجیشکا و جیک جیکای مَستونا
مستای خیابون
خنده های پُرسون
آتیشای قلیون
شرابای کهنه ی تاکستونا
همه یه چیز گفتن خوندن ره رفتن
تو گوش هر دلی جز یک دل اونم بوده دل من
موندم اسیرِ عشق تو
بستم لب از ،جز...

به من بگو چگونه به دنیا نگاه کنم
و چشم هایت را نبینم؟
وقتی که دنیا
زیر مجموعه ی چشم های توست.

برای من آغوشِ تو پیرهن شده است
فراتر از پیراهن شده ست، من شده است

شکسته پشت دلم زیرِبار چشمانت
قبول کن که نگاهت کمر شکن شده است!

بنا نبود که لب وا کنم، یقین دارم
به لطف تو دلِ من تشنه ی سخن شده است

که تا تو را...

مرا در کنج آغوش خیالت،


لحظه ای جا کن.

چشمان تو ممنوعه ترین جای جهان است.


من فاتح این چشمم و فارغ ز جهانم.

مجال خواب را گرفت،


ز چشم من دو چشم تو

در سر مرا امشب تب آن عشق سوزان است
"آغوش خود را باز کن فصل زمستان است"

بگذار تا وارد شوم در خانه قلبت
وقتی هوایم بی حضورت سخت بوران است

ما مثل یک روحیم اما در یکی پیکر
با تو تمام فصل‌های من بهاران است

غیبت ماه دیده ای
درد فراق اسمان
نشسته است بر دلش
غم به نشان چهره اش
قامت ماه برده است
قافله در محو غیاب
غرق قدم غربت اوست
غیر غیاب روی او
غربت چهره غرق اوست

‌
‌‌قامت عشق تو اگر
قلب مرا صدا زند
قافله بر پا میکند
قاصد مهتاب غزل
قصه اگر قامت توست
قاصدکم غرق شده
قبله گهت را بنما
غربت کمی سخت شده

احساس، به جامِ نگهِ «تو»، دارم؛

پیوسته از این حسّ صفا سرشارم!

آیا که شود، باز بیایی پیشم؛

تا بنگری احساسِ دلِ بیمارم؟

تو را ببینم؛
می بوسم
نوازشت می کنم
برایِ تو خواب تعریف می کنم
تو را ببینم،
بغل می کنم
تمامِ رویاهایَ م را می بینم
وَ به تمامِ آرزوهایَ م
می رسم
تو را ببینم
خوب می شوم، آقا می شوم
به تو سلام می دهم
نماز می خوانم...

هر زمان، شورِ دلم، مهرِ تو را می‌جوید از نو
پای دل، پیوسته می‌‍‌گردد، به سوی خاطراتت

یک شهر شده آشوب و دل ما شده ویران...

از دست دو چشمون سیاهت...

دوست دارم، هر زمان، پیشِ تو می‌آید دلم،
بشنوی رازی، که در سینه، معمّا می‌شود!