متن دلنویسهای هجرت

پرنده،
لختی بر شاخه نشست.
درخت،
از ریشه به ساقه،
از ساقه به شاخه،
از شاخه به برگ
واژه شد،
حرف شد،
کلام شد،
شور شد،
اشتیاق شد،
واژه، جوانه زد؛
گُل داد
در آرزویِ میوه شدن بود که؛
پاییزان، این خزانِ بی رحم بی هَوا سَر رسید
درخت هنوز...

در تب عشق تو من سوختم و ساختم
عشق تو از اولش هم آسان ننموده است

مستی چشمان تو تا ابد الدهر
گره انداخته بر قفل دل چشمان من...

عشق از راه دور یعنی چه
بغل محکم یارم خواهم

عشق شوریده دلم برده ز هوش
با تو آیم تا روی حتی به شوش

نی لبک را دوست دارم اما حسودم من به او
چون لبت را لمس دارد دائما مانند غو