این مرد بر لب گریه را خنده تظاهر می کند آیینه هم از دیدنِ حالش تحیر می کند از بس میان کوچه ها آواره ی راهت شده آن دوره گردِ پیر هم او را تمسخُر می کند بُغضی همیشه آشنا هر شب کنارِ سفره اش- نان شبش را در گلو...
بی خودی... چشم های لیلی ات هم قصه ی لیلی نبود میلشان نسبت به من جز میل بی میلی نبود من زیادی محو در رؤیای چشمانت شدم ورنه تا مرز حقیقت فاصله خیلی نبود خانه ی دل پایه هایش سست بود و غرق شد ورنه سیل چشم هایت آن چنان...
تفنگ دوست ... خرابه خانه ای متروکه ام خاموش و تاریکم به تنهایی تهِ یک کوچه ی بن بست و باریکم به تخته وایت بُرد گوشه ی انبار می مانم که مدت هاست خشکیده تمام رنگ ماژیکم مثال بهترم باشد ... خیابانی دوسر بسته جدا از طرح های زوج یا...
