گفتی برای ساحلت قایق نبودم هرگز نماندم پای تو عاشق نبودم اصلن به حال من دلِ عالم نمی سوخت نقاشیِ آیینه های دق نبودم این لکّه های بالش از چشم ترم نیست تا صبح هر شب خیس از هق هق نبودم باشد تمامیِ غزل هایم دروغند گیرم برایت شاعری صادق...
این مرد بر لب گریه را خنده تظاهر می کند آیینه هم از دیدنِ حالش تحیر می کند از بس میان کوچه ها آواره ی راهت شده آن دوره گردِ پیر هم او را تمسخُر می کند بُغضی همیشه آشنا هر شب کنارِ سفره اش- نان شبش را در گلو...
بی خودی... چشم های لیلی ات هم قصه ی لیلی نبود میلشان نسبت به من جز میل بی میلی نبود من زیادی محو در رؤیای چشمانت شدم ورنه تا مرز حقیقت فاصله خیلی نبود خانه ی دل پایه هایش سست بود و غرق شد ورنه سیل چشم هایت آن چنان...
تفنگ دوست ... خرابه خانه ای متروکه ام خاموش و تاریکم به تنهایی تهِ یک کوچه ی بن بست و باریکم به تخته وایت بُرد گوشه ی انبار می مانم که مدت هاست خشکیده تمام رنگ ماژیکم مثال بهترم باشد ... خیابانی دوسر بسته جدا از طرح های زوج یا...
