متن شاعران زن

زندگی هرچه که سرما به سرِما ریزد
باز گرمای امید است که بر می خیزد

چشم یاری ز تو داریم فقط حضرت دوست
خود نظر کن که غم از خانه ی دل بگریزد

کاش
هیچ گاه عاشق نمی شدم
به خیابان نمی رفتم
زندگی را
در بساط دست فروشان نمی یافتم
و با آن زن کولی
در سطل های بزرگ زباله
تا کمر فرو نمی رفتم
و با انبانی از خاطره
به خانه برنمی گشتم

هنوز رفتار آب صمیمی است
و درخت در تابستان
بوسه هایش شیرین می شود

هنوز هم یک شاخه گل
زنبورها را خوشحال می کند

باید برمی گشتم
دلتنگی را از ملافه ها می تکاندم
و با دهانم
دستان کودکانم را گرم می کردم

ظهر
برگ های زرد و آزرده را
از آن پتوس زیبا
جدا کردم
و خودم را
از آنچه دوست می داشتم

بعدازظهر
این گل زعفران بود
که به تنهایی
از شادی سرشارم می کرد
و به این عصر دلتنگی
رنگ می داد

زخمی عمیق دارد،
درخت عمر من از
تبر تنهایی!

◇ [برگردان]

سِنُ قیل داره،
دارِ عمرِ مَ
اَ تَوَرِ تَنایی!

لیلا طیبی

برگرد و
منِ از دست رفته را
برگردان...
 

مال و مکنت؟!
~♡~
تو را که نداشته باشم،
-فقیرترین زن جهانم!