بغلم کن و تنگ در آغوشِ آرامشت بگیرم آن چنان که فراموش کنم خودم را و ضربه هایی که بر تَنِ روحم نشسته و شهر دودی که به دنبال بلعیدن رویاهایم به سوی ظُلمت می دَوَد.. عبیرباوی کتاب وُجوم
گاهی لال می شود آدم حرف دارد، ولی کلمه ندارد گاهی حرف های آدم درد دارد، صدا ندارد عبیرباوی کتاب وُجوم
ای کاش که میشد فریادی بر آورد از شدت اندوهی که نقطه پایان ندارد دردیست در این سینه رنجور خون می گریم از آن و درمان ندارد...عبیرباوی
