من از آن روزی که دلدارت شدم فهمیده ام، با تو بودن در جهنم هم برایم دیدنی است
آمدی مرحم شوی، بدتر شدم من تو را در شعرها فهمیدمت! مانده روی شانه هایم عطر تو مثل گل بودی اگر می چیدمت... گاه گاه از خاطرم رد می شوی بار آخر وای من تا دیدمت... دست هایت را کسی جز من گرفت غیرتم شد ابرِ غم، باریدمت... یادم آمد...
ای کاش که میشد فریادی بر آورد از شدت اندوهی که نقطه پایان ندارد دردیست در این سینه رنجور خون می گریم از آن و درمان ندارد...عبیرباوی
به نام عشق: شانه ام را غم و شب بر تن دیوار زدند چشم های غزلم تا به سحر زار زدند رفتنت زمزمه شد بین همه مردم شهر همه با هم خبر مرگ مرا جار زدند آن کسانی که بریدند نفس های مرا تا کشیدم دو سه پک طعنه به...
