پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
بغلم کنو تنگ در آغوشِ آرامشت بگیرمآن چنان که فراموش کنمخودم راوضربه هایی که بر تَنِ روحم نشستهو شهر دودی کهبه دنبال بلعیدن رویاهایمبه سوی ظُلمت می دَوَد..عبیرباوی کتاب وُجوم...
گاهی لال می شود آدمحرف دارد،ولی کلمه نداردگاهی حرف های آدم درد دارد،صدا ندارد عبیرباوی کتاب وُجوم...
دلگیرممثل پنجره ای غمگینکه دست به چانه،چشم به راهِ باران است .. عبیر باوی کتاب وُجوم...
