بغلم کن و تنگ در آغوشِ آرامشت بگیرم آن چنان که فراموش کنم خودم را و ضربه هایی که بر تَنِ روحم نشسته و شهر دودی که به دنبال بلعیدن رویاهایم به سوی ظُلمت می دَوَد.. عبیرباوی کتاب وُجوم
گاهی لال می شود آدم حرف دارد، ولی کلمه ندارد گاهی حرف های آدم درد دارد، صدا ندارد عبیرباوی کتاب وُجوم
دلگیرم مثل پنجره ای غمگین که دست به چانه، چشم به راهِ باران است .. عبیر باوی کتاب وُجوم
