متن فئودور داستایفسکی

من اگر بدانم تو را دارم،
شوقِ زند گی
را از دست نمی دهم

ادبیات چیز عمیقی است!
ادبیات دل آدم ها را قوی می کند و به آن ها خیلی چیزها یاد می دهد.

️هر چقدر یک انسان بدبخت تر باشد
و یا هر چقدر یک ملت فقیرتر و تو سری خور تر،
به همان اندازه امیدوارتر است
که در بهشت جزا و پاداش بیابد!

چقدر شادی و شیرین کامی انسان را خوشرو و زیبا می کند. عشق در دل می جوشد و آدم می خواهد که هرچه در دل دارد در دل دیگری خالی کند. می خواهد همه شادمان باشند، همه بخندند، و این شادی بسیار مسری است.

یک دقیقه ی تمام شادکامی! آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟
شب های روشن

دانستنِ زیادی واقعا بیماری است، یک مرض حقیقی و تمام عیار.

» کتاب یادداشت های زیرزمینی

دزدهای کوچک قربانیان فقرند و دزدهای بزرگ ریشه های فقر
عدالت حقیقی در حذف ریشه های فقر است نه به زنجیر کشیدن قربانیان فقر.

فئودور داستایفسکی:

من تصور می کنم بهترین تعریفی که می توان از انسان کرد این است:

انسان عبارت است از
موجودی که به همه چیز
عادت می کند.

من تصور می کنم بهترین تعریفی که می توان از انسان کرد این است:
انسان عبارت است از موجودی که به همه چیز عادت می کند.

فئودور داستایوفسکی
خاطرات خانه ی مردگان

فئودور داستایفسکی:

اما آدم هرقدر هم محتاط باشد ممکن نیست که همیشه خود را از آجری که ممکن است از بامی فرو افتد مصون بداند ...

ممکن است اشتباه کنم،
ولی به نظر من هر کسی را می شود از خنده اش شناخت و اگر آدمی ناشناس در اولین برخورد به طرز دلپذیری لبخند بزند، به طور حتم نهاد پاکی دارد.