متن قایم باشکِ

هیچگاه اهلش نبودم /
چشم باز کردم /
در بازی بودم، /
بازی ام دادند مرا /
برادرانی /
که چشم بستند قایمم کنند ... /
«آرمان پرناک»

روزگار
همبازی کودکان نشو
چشم می گذاری
لبخندی قایم می شود

گمان می کنم
چشمانم را بسته ام...
و تو قایم شده ای!
به یاد قایم باشک های کودکیمان...
باید به دنبالت بگردم!
آرزو میکنم جای همیشگی قایم شده باشی!
در کودکی یاد گرفتیم؛
آدمها مدتی قایم میشوند!
باید بگردی و پیدایشان کنی!
اما
چشم هایم را گشودم...
نه کودکی بود...

مثل قایم باشکِ دوران خوب کودکی
هرچه از تو می‌گریزم، باز پیدا می‌کنی...