متن سها رجوانی

جهنم را لمس کرده ام
سرد است یخ
بسان روح زنی مفلوک
ایستاده بر گور نجابت خویش

ماهی یا عروس
راز بقاست
مکر تور

تن می دهد به تبخیر
زیر شکنجه ی آفتاب
جرم برکه بود
دل به مهتاب دادن

رو می کند باران
دست کرم های خاکی را
که در فرصت متخلل خاک می لولند

نَقل قهوه ی تلخ است وُ
کام تلخ
کاری از نُقل مشکل گشا بر نمی آید

پنبه کرد زمین
هر چه رشته بود آسمان

رویایم
زود به گل نشست
بر موج های تو سوار بود

یکی بود ،یکی نبود
آرزوها همه خاکستر و دود
ای که آتش زده ای رویا را
دود در چشم خودت خواهد بود

لکّه دار بود دامنش ،زمین
از برگ های بی کفن پاییز
که برف باریدن گرفت

سرو سهی باشم و سبز بمانم چه سود ؟
برگ چناران همی جان بدهد از برم

رفته ام
اما در تو جا مانده ام
می سرایی ام
رفته ای
اما در من جا مانده ای
می سرایمت
بر این کهنه زخم
شعر پاشیدن چه سود ؟

ردّی از من نمی یابی
نه مشتی خاکستر
نه حتی قطره ای خون
تنها خودم می دانم
چگونه مرده ام
سقوط در برمودای سکوت

باور نداشت به انقراض سنجاقک
تا باد
پریشان نکرده بود
زلف باغ را

بدهکار واژه هاییم
در رقم زدن تقدیرشان
می ماند در حسرت طلا شدن
مس

دیوار حاشا بلند ست
سهراب !
نسیم هم بتراود
نم پس نمی دهد

روزگار
همبازی کودکان نشو
چشم می گذاری
لبخندی قایم می شود

تن عریان درخت
یا تن عریان زمین
پاییز مامور است و معذور

اقبال اگر به ستاره است
شب با این همه ستاره
چه بداقبال است

چتری نیست
برای چترهای خیس

همه چیز را تراشیده ایم
درخت را
فلز را
سنگ را
خاک را
و گاه یکدیگر را

به غار تنهاییم
قندیل بسته احساسم
تکیه کرده به من
خفاشی از من تنهاتر

نکنده بیستون
شیرین
نهان در جان شیرین
بیستون

خس تنهای کویر
به ز پیچک
که به آغوش خسی می پیچد

و تو
باریکه ی نوری
که به منشور دلم تابیدی
و من از پرتو مهرت
همه پاییز شدم