متن مجتبی خوش زبان

پنجشنبه ها به خاکِ دلم می روم به بغض

شعری زِ عشق، از غمِ تو خیرات می کنم

بی تو هر ثانیه یک سال ، زِ عمرم کم شد...

مگرم بمیرم آن دَم

که جدا شوم ز یادت

من که اسیر گشته‌ام
با نگهی ز چشم تو

از چه دگر به قلب من
نیش و کنایه می‌ زنی

دل به غمت سپرده ام
زخمه ‌ی عشق خورده ‌ام

باز ولی نبرده‌ ام
یاد تو را ز سینه ‌ام

این دل که به یادت همه دم مست و خراب است
گر بر سر آغوش تو می ‌بود چه می شد ؟