سرمای اتش گفت مگر اتش هم سرما دارد و خندید. با لبخند محوی همراهیش کردم و گفتم:بله چرا که نه. اینبار بلند تر خندید و دیوانه ای را نثارم کرد،بعد هم راهش را کشید و رفت. رفت... رفت و اجازه نداد به او بگوییم که وقتی اتش جدایی پیوند پدر...
نگران نباش دوست من از اینکه به آغوش مرگ رفت وتو تنها مانده ای ویا به نوعی دیگر تنهایت گذاشته و ترکت کرده است وتو هیچ نمیدانی سرنوشت برایت چه نگاشته بود به گمانم زمان با تو بودن به همان مقدار، تقدیر بوده است.
