ملک الشعرا بهار

چو خواهی که بد نشنوی از کسان
میاور بد هیچ کس بر زبان

ما درس صداقت و صفا می خوانیم
آیین محبت و وفا می دانیم
زبن بی هنران سفله ای دل مخروش
کانها همه می روند و ما می مانیم

ای خدا، ای فلک، ای طبیعت
شام تاریک ما را سحر کن

گر نیم شبی مست در آغوش من افتد

چندان به لبش بوسه زنم کز سخن افتد

دوباره آمدی .!!!ای سیل غم،،، نمی دانم!؟
دگر ز کلبه ی ..ویران من چه میخواهی؟؟

روزی که دلی را به نگاهی بنوازند

از عمر حساب است همان روز و دگر هیچ